Και όσο μεγαλώνεις θέλεις να κάνεις πράγματα όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γιατί σε κυνηγάει ο χρόνος.

Και κάθε Πάσχα εύχομαι την επόμενη χρονιά να βρεθώ σε ένα νησί του Αιγαίου και να ακολουθήσω όλη την πνευματικότητα μέσα από τα καλντερίμια τα φρεσκοβαμένα.Να συναντήσω τους Επιταφίους και να μου αγγίζει ένα ανάλαφρο αεράκι τα μαλλιά.

Γι αυτό τους καταλαβαίνω εγώ τους εκδρομείς του Πάσχα.

Πόσο μάλλον τους φετινούς που φεύγουν με ό,τι βρουν μπροστά τους για να προλάβουν τη ζωή που άφησαν πριν δυο χρόνια. Τι και αν  ακρίβυναν όλα, εκείνο που ακρίβυνε όσο τίποτα και έγινε πολύτιμο και στο τέλος θα μας το φάνε οι τοκογλύφοι είναι η ίδια μας η ζωή. 

Και στο λέω εγώ που και πάλι εδώ είμαι , για λόγους οικογενειακών υποχρεώσεων. Που πηγαίνω πίσω και εμπρος μνήμες και συναισθήματα μαζί με τις ημέρες των Παθών!

Που βγαίνω στο μπαλκόνι και οι ευωδιές από τις Πασχαλιές του κήπου του Αποστόλου Παύλου έρχονται κατά κύματα και δίνω άφεση αμαρτιών σε τούτο τον τόπο τον αφτιασίδωτο.Και ευχαριστώ για ό,τι έζησα σε ετούτα τα μέρη.

Πάσχα ελληνικόν και παραδοσιακόν.

Και το έμαθα το ελληνικό εδώ σε τούτα τα χώματα που έχουν ψήσει οβελίες από την εποχή της φουστανέλας και τα κοκορέτσια έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές. Και παρά το γεγονός πως δύσκολα συμφιλιώθηκα μαζί του, με τα χρόνια έγινα μέρος της γιορτής και εκείνη μεγάλο κομμάτι των στιγμών της ζωής μου.

Και μαζευόμασταν όλοι ή σχεδόν όλοι.Και ήταν κανόνας απαράβατος. Έθιμο πρώτο!

Και μέχρι σήμερα έχουμε  πάντα το ίδιο χαμόγελο και αυτό φτάνει. Σε όλα τα άλμπουμ της ζωής μας  το χαμόγελο και η ματιά μας είναι ίδια. Εκείνο που αλλάζει είναι τα παιδιά δίπλα μας ..

Και  εκεί , ναι, χωρίς να το θες, κοιτάς λοξά την κλεψύθρα της ζωής σου. 

Και αγαπάς!Αγαπάς τις ώρες, τις στιγμές, τους ανθρώπους. Τα καλά και τα κακά.Όσο μεγαλώνεις τα αγαπάς όλα απελπισμένα. Μάλλον στρογγυλεύεις τις γωνίες σου και γίνεσαι ίσως καλύτερος άνθρωπος. Τι να πω; Αγαπάς  τα γέλια και τα μούτρα μέσα από τα καρό τραπεζομάντηλα.  Στα χρόνια που πέρασαν και περνούν μέσα από σένα.

Τελικά οι χτύποι της καμπάνας του Αποστόλου Παύλου έχουν ταυτιστεί με το σπίτι μας.

Φαντάσου πως στο πρώτο Πάσχα της πανδημίας οι καμπάνες είχαν φωνή..Είχαν λυγμό αποχωρισμού και έναν μονόλογο σπαραχτικό. Η Ανάσταση έμοιαζε σαν να είχαμε νέα από ξενιτεμένο και εκείνη την μελαγχολία της μοναξιας

Μοιραία θυμήθηκα τα Πάσχα των παιδικών μου χρόνων . Στα σοκάκια της Λευκάδας και στα καντούνια της Κέρκυρας. Στα μεγάλα τραπέζια του Μεγάλου Σαββάτου και στα καινούργια ρούχα της Λαμπρής.

Στη Μεγάλη Εβδομάδα στην Ευαγγελίστρια του Πειραιά. Και το Μεγάλο Σάββατο της εξόδου στην Κόρινθο. Με τις ατέλειωτες ουρές στην Π.Ε. οδό και τις ατέλειωτες ώρες υπομονής και χαμόγελου. 

Τον πατέρα που αγιογραφούσε στον Απόστολο Παύλο.

Ο Εσταυρωμένος.

Ο Χριστός Αναστάς. Σαν τώρα θυμάμαι ,παιδί ακόμα και την τελευταία πτυχή του λευκού Του χιτώνα..

Η μαγειρίτσα της μητέρας που δεν επαναλήφθηκε ποτέ μετά την φυγή της ,και εκείνο το κρασί το κόκκινο που βρέχαμε τα χείλη στα κρυφά. 

Στα χρόνια που μεγάλωσα δεν κατάφερα να μην φοβάμαι τις κροτίδες.

Ομολογώ πως κάθε Ανάσταση τρέμω τα βαρελότα περισσότερο από ό,τι ο σκύλος μου.

Και πάντα αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που είχε η αγκαλιά του πατέρα μου κάθε Ανάσταση και με οδηγούσε με σιγουριά στον περίβολο της εκκλησίας χωρίς να φοβάμαι;

Συγκλονιστική αίσθηση ασφάλειας το σακάκι – πανοπλία του πατέρα  πριν το “Δεύτε λάβετε φως ” που στα παιδικά μάτια μου έμοιαζε με κήρυξη πολέμου. 

Μεγάλη Εβδομάδα γεμάτη μνήμες και μυρωδιές. Αυτές που προσπαθώ εδώ και δεκαετίες να μυρίσει το σπίτι μου.

Μεγάλη Παρασκευή -Ε ναι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακολουθήσω την τεράστια πομπή του Επιταφίου Υπο τους ήχους της Φιλαρμονικής..Με τον καιρό πάντα άστατο και μια ελαφριά ψύχρα. Και τα μπαλκόνια να λιβανίζουν στον αιθέρα.

Αυτή την πομπή θα ακολουθήσω και φέτος. Είναι δική μου σαν από πάντα. Καθε χρόνο το ίδιο συναίσθημα πένθους και ευγνωμοσύνης.

Πάσχα έρχεται , πιο ακριβό, πιο σκληρό και εμφανώς καταπονημένο. Μην κοιτάς που μας δώσανε ελευθέρας ,γνωρίζουν πως δεν θα πάμε μακριά. 

Πάσχα με την ανασφάλεια παντού παρούσα προσπαθούμε να γιορτάσουμε και φέτος. Και θα γιορτάσουμε όπως μπορούμε και όπως γίνεται. Το Πάσχα δεν μας το παίρνει κανείς.

Αγαπήστε τις στιγμές, τους ανθρώπους σας, ζητήστε συγγνώμη και αγκαλιάστε εκείνους που έχουν ανάγκη από παρηγοριά και προσοχή. Υπάρχει μεγάλος πόνος δίπλα μας. Σπίτια που πενθούν. Άνθρωποι ξεριζωμένοι.Άνθρωποι άρρωστοι. Και γείτονες φτωχοι.

Ας αποδείξουμε πως δεν ξεχάσαμε την ανθρωπιά μας επειδή κάποιοι μας κακοποίησαν την ψυχή και τη ζωή. 

Βαδίστε στα γνωστά μονοπάτια των παιδικών μας χρόνων με τα καλά  παπούτσια και είμαι σίγουρη πως εκεί στις σκιές θα λάμψει η δική μας  Ανάσταση!Και θα εξωστρακίσει το σκότος με έναν ΜΠΑΜ!

(Άσχετο!Εκείνο που δεν συμπάθησα ποτέ το Πάσχα των παιδικών μου χρόνων ήταν τα σοκολατένια αυγά!)

Καλό Πάσχα σε όλους μας!