Η γυναίκα πίσω από τη φωτογραφία – Της Τζένης Σουκαρά

Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν μέσα μας σαν στιγμιότυπα. Σαν φωτογραφίες παλιές, ασπρόμαυρες — αλλά γεμάτες ζωή.
Για μένα, αυτή η φωτογραφία υπάρχει.

Eίναι ασπρόμαυρη με μια τεράστια αγκαλιά.
Είμαι εγώ και η θεία Μαρίνα.

Χθες ήταν η  Παγκόσμια Ημέρα Φωτογραφίας και  δεν σκέφτηκα εικόνες ταξιδιών ή επαγγελματικά καρέ.

Σκέφτηκα αυτήν “την αγκαλιά”.
Γιατί μέσα της κρύβεται μια ιστορία οικογενειακή, τρυφερή, αυθεντική.

Το μικρότερο παιδί μιας μεγάλης οικογένειας

Η Μαρίνα ήταν το τέταρτο παιδί του παππού μου, του Νικόλα του Μανιάτη, και της γιαγιάς Ευγενίας από τη Νιο. Ήρθε στον κόσμο με αρκετά χρόνια διαφορά από τα μεγαλύτερα αδέλφια της και μεγάλωσε ως το καλοχαιδεμένο παιδί της οικογένειας, στην οδό Ζέας του Πειραιά.

Αυτή η απόσταση ηλικιακά δεν την απομάκρυνε από τα αδέλφια της.  Αντιθέτως, την έδεσε περισσότερο με τα ανίψια της  και κάπως έτσι και μαζί μου!

Ξεκίνησε η σχέση μας με ένα κοινό: Είχαμε κοντά – κοντά γενέθλια 25 Γενάρη εκείνη, 26 εγώ.

Μικρή ήθελα να της μοιάσω. Ήταν  ψηλή, μελαχρινή, με πλούσια μαλλιά και μεγάλους κρίκους στα αυτιά. Μια φυσική παρουσία, με αυθεντική δύναμη.

Μια γυναίκα μπροστά από την εποχή της.

Η θεία Μαρίνα δεν ήταν μόνο εντυπωσιακή εξωτερικά. Ήταν έξυπνη, οξυδερκής, με καυστικό χιούμορ και ελεύθερο πνεύμα.
Δημοσιογράφος, λογοτέχνης, βραβευμένη για το έργο της «Φαλκονέρα».
Μια γυναίκα που ήξερε να γράφει — και να ζει.

Με το θάρρος της γνώμης της, κινείτο με τεράστια αυτοπεποίθηση μέσα σε ανδροκρατούμενους επαγγελματικούς χώρους.

Δεν φοβόταν να πει την άποψή της. Δεν δίσταζε να σταθεί απέναντι στο «πρέπει» σε δύσκολες εποχές.   Γι’ αυτό και είχε επιτυχίες, αλλά και οδυνηρές αποτυχίες. Δεν ήταν ποτέ μια εύκολη προσωπικότητα — αλλά ήταν αληθινή και αξέχαστη!.
Την αγαπούσαν ή την μισούσαν. Ποτέ δεν περνούσε απαρατήρητη.

Ασχολήθηκε και με την πολιτική, μέσα από γραφεία Νομαρχιακών και σε γραφεία πολιτικών. Όπου και αν βρισκόταν άφηνε ανεξίτηλο αποτύπωμα.

Η Μαρίνα αγαπούσε την οικογένεια. Δίπλα της ο αγαπημένος μας θείος Διονύσης. Ο μεγάλος της έρωτας. Πάντα μαζί της στα ταξίδια, σε αγώνες, σε εκλογές, σε τραπέζια..

Να γελάει με τις αδυναμίες της και να επικροτεί τα επιτεύγματά της. Ένα ζευγάρι που αγαπήσαμε όλοι, εξαιρετικά ταιριαστό, που συμπλήρωσε την ευτυχία του με τον ερχομό της μοναχοκόρης τους , της Ντίμης. 

Κάθε Χριστούγεννα, το σπίτι της γινόταν οικογενειακό καταφύγιο: όλοι μαζεμένοι γύρω από το πιάνο της, στο δωμάτιο με τις  τζαμαρίες και τα φώτα που έλαμπαν στα μάτια μας λες και ήταν βγαλμένο από  παραμύθι.

Να τραγουδάμε όλοι το “Άγια Νύχτα”, το “Έλατο” και εκείνο το αγαπημένο της “Και όταν σημάνει η ώρα τότε καρδιά μου χρυσή την μεγαλύτερη μπόρα θα την περάσει εσύ”…Τραγουδούσε ευτυχισμένη, με μάτια τεράστια και ονειροπόλα.
Ήταν η οικοδέσποινα των αναμνήσεών μας.
Ήταν η ψυχή της οικογένειας.

Όσο μεγάλωνα της έμοιαζα..Και γελούσε με τα λόγια, με τις γκριμάτσες, με τα γραπτά. Να που έγινα και εγώ δημοσιογράφος και καμάρωνε και το καυχιόταν.

Όσο περνούσαν τα χρόνια κι εκείνη μεγάλωνε, και οι απουσίες πύκνωναν, η θεία Μαρίνα μεταμορφώθηκε ξανά. 
Μέσα από τις δικές της δυσκολίες, τις σιωπές και τις απώλειες, έγινε στήριγμα των άλλων.
Έμαθε να ακούει πραγματικά.
Να αγκαλιάζει με λόγια.
Να συμβουλεύει χωρίς να επιβάλλεται.
Μπορούσες να της μιλήσεις για τα πάντα — και το ήξερες πως θα φύγεις με κάτι περισσότερο από παρηγοριά: θα φύγεις με μια αλήθεια.

Την δική της. Που έμαθε να την ντύνει με στωικότητα και με συγγνώμη.

Η θεία μου  δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες της. Μεγαλωμένη στον Πειραιά από πατέρα Μανιάτη τίμησε και υπηρέτησε τις ρίζες της. Μέσα από την εφημερίδα “Παλακωνική” υπήρξε φλογερή πένα και αλησμόνητη διασύνδεση των Λακώνων της Αθήνας και του Πειραιά με την πατρώα γη.

Μετέφερε την αγάπη της για την ιστορία και την ταυτότητα όχι μόνο με λόγια αλλά και με πράξεις.
Δεν ήταν απλώς ενεργή στα κοινά. Ήταν παρούσα με σώμα και ψυχή.

Το τελευταίο Πάσχα

Τον φετινό Απρίλιο, στο τελευταίο  Πάσχα, μιλήσαμε στο τηλέφωνο πολύ. Είπαμε όσα έπρεπε να ειπωθούν.
Δεν ήταν αποχαιρετισμός — ήταν αποτύπωση.
Μια στιγμή που αργότερα κατάλαβα πόσο σπουδαία ήταν.Με περίμενε και της υποσχέθηκα πως θα πάω ξανά να την δω.

Δεν πρόλαβα.
Τον Μάιο, η θεία μου η Μαρίνα έφυγε.

Σιωπηλά. Αλαφροΐσκιωτα.

Και τώρα, μια φωτογραφία μου την φέρνει ξανά στο μυαλό.

Με τα μαύρα της μαλλιά, το πλατύ της χαμόγελο, τη ζωντάνια στα μάτια.
Με τις λέξεις της, το πείσμα της, την ανεξαρτησία της.
Με την τρυφερότητα μιας γυναίκας που υπήρξε πολλά — και πάνω απ’ όλα, αληθινή.

Κάθε φορά που βλέπω εκείνη τη φωτογραφία, ξέρω: δεν είναι απλώς μια εικόνα.
Είναι μια εποχή.
Ένα κομμάτι ζωής.
Ένα κομμάτι από μένα.

Είναι η θεία μου η Μαρίνα. 

 

 

 

 

 

Related Posts

About author

Related Posts

Tags

Leave a Reply