Η Ορεινή Κορινθία μετρά τις πληγές της. Χιλιάδες στρέμματα γης έχουν γίνει στάχτη. Ένα ολόκληρο χωριό, η Καστανιά, καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς. Κτηνοτρόφοι και μελισσοκόμοι έχασαν ό,τι είχαν. Υποδομές, αποθήκες κάηκαν Ένα ελατόδασος, προστατευόμενη περιοχή εξαιρετικής οικολογικής και αισθητικής αξίας, δεν υπάρχει πια και δεν πρόκειται ποτέ να ξαναγίνει.

Μέχρι και χθες οι κάτοικοι πάλευαν με τις αναζωπυρώσεις.. Το τοπίο που αφήνει πίσω της η φωτιά είναι εικόνα απόλυτης καταστροφής. Οι άνθρωποι της περιοχής βιώνουν μια τεράστια απώλεια που δεν αποτυπώνεται απλώς σε αριθμούς:έχει χαθεί ο τόπος τους, η ζωή τους και η προοπτική της.

Αυτή τη στιγμή, δεν χρειάζονται λόγια συμπάθειας, ούτε δηλώσεις που μοιάζουν με “εθιμοτυπία”. Χρειάζονται:

✅ Αποζημιώσεις χωρίς καθυστέρηση

✅ Συγκεκριμένο και κοστολογημένο σχέδιο αποκατάστασης

✅ Μόνιμες τοπικές μονάδες πρόληψης και πυροπροστασίας

✅ Απομάκρυνση από τις θέσεις ευθύνης όσων απέτυχαν ή αδιαφόρησαν

Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι ξεκάθαρο: υπάρχει το πολιτικό θάρρος να δοθούν απαντήσεις;

Ποιος γνώριζε; Ποιος έπρεπε να ελέγχει;

Η φωτιά φέρεται να ξεκίνησε από σημείο όπου εκτελούνταν εργασίες – εν μέσω περιόδου αυστηρής απαγόρευσης λόγω υψηλής επικινδυνότητας. Το ρεπορτάζ παρουσίασε εικόνες που δεν επιδέχονται παρερμηνείας: αυτοσχέδιες κατασκευές, μπετόνια βενζίνης, υλικά που δεν έχουν θέση σε δασώδη περιοχή, αυτή την εποχή.

Το ερώτημα που γεννιέται είναι απλό: γνώριζε κανείς τι γινόταν εκεί;

Οι συλληφθέντες δεν φάνηκαν να κρύβονται πάντως για τις εργασίες που έκαναν.

Ο αρμόδιος Αντιπεριφερειάρχης, κ. Γκιολής, δήλωσε πως δεν γνώριζε. Δεν γνώριζε τίποτα για όλα αυτά που είχε απαγορεύσει και όφειλε να εποπτεύσει.

Μετακύλισε την ευθύνη στον πρόεδρο της Κοινότητας και στον δήμαρχο Σπύρο Σταματόπουλο.

Λογικά και εκείνοι θα έπρεπε να γνωρίζουν.

Μετά από μια καταστροφή οι ευθύνες γίνονται “κολοκυθιά”

Και εμείς ρωτάμε..

Όταν υπάρχει επίσημο απαγορευτικό από την Πολιτική Προστασία, ποιος φροντίζει για την εφαρμογή του;

Ποιος θωρακίζει τις περιουσίες, τις ανθρώπινες ζωές, το περιβάλλον;

Ποιος ελέγχει; Ποιος ενημερώνει;

Ποιος οφείλει να γνωρίζει τον τόπο του τελικώς ;;;

Η ευθύνη δεν είναι μόνο προσωπική.

Είναι θεσμική. Και αποδεικνύεται πως κανένας μηχανισμός δεν λειτούργησε.

Η πρόληψη που δεν έγινε ποτέ

Η εικόνα της μάχης με τις φλόγες είναι η εικόνα μιας χώρας χωρίς σχέδιο.

Για τους πυροσβέστες,τις ελλείψεις, τις ανεπαρκείς προσλήψεις, την εξάντλησή τους και τις ηρωικές κατασβέσεις τους γνωρίζουμε και τους επαινούμε πάντα.

Τι γίνεται με την αυτοδιοίκηση;

Την ώρα που ο κ. Πτωχός (τη δεύτερη ημέρα) με ανάρτησή του ευχαριστούσε όσους συνέδραμαν για την κατάσβεση της φωτιάς και μιλούσε για αποζημιώσεις θεωρώντας πως η φωτιά έχει τελειώσει ,πραγματοποιήθηκε η πρώτη μεγάλη αναζωπύρωση που έκαψε τα πάντα.

Αυτό νομίζω πως αρκεί ως εικόνα.

Φωνάζαν οι κάτοικοι να έρθουν αεροπλάνα γιατί δεν έπιαναν τα κινητά για να πάρουν το 112.

Οι πυροσβεστικές δυνάμεις και οι εθελοντές προσπάθησαν με αυτοθυσία.

Αλλά χωρίς υποδομές, χωρίς τοπικό σχέδιο, χωρίς σωστό εξοπλισμό, όπως πολλοί διαπιστώνουν.

Και όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Σπύρος Κουρούμαλης που κανείς δεν διέψευσε:

«ΚΑΙ ΑΝ ΤΑ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΜΕ ΤΙ ΕΓΙΝΕ…»

Κάποτε θα συνέβαινε και στη περιοχή μας το τυχαίο γεγονός με τα τραγικά αποτελέσματα. Δυστυχώς, χωρίς να έχουμε δυνατό αέρα, η φωτιά πήρε διαστάσεις. Όταν ήρθαν τα πυροσβεστικά της περιοχής, ελικόπτερα που γέμιζαν δίπλα στη λίμνη, αεροπλάνα, πυροσβέστες από άλλες περιοχές, ήταν πλέον αργά.
Παρά το μεγάλο πλήθος των πυροσβεστών –ειδικά αυτών από άλλες περιοχές– το αποτέλεσμα ήταν φτωχό.
Οι εθελοντές προσπαθούσαν φιλότιμα, αλλά χωρίς κανένα σχέδιο: να σβήνουν, να κουβαλάνε νερό, να σβήνουν εστίες ακόμη και τη νύχτα. Αν προλαβαίναμε το συμβάν στην αρχή, ίσως να μην είχαμε αυτή την καταστροφή.

Τι και αν έχουμε γίνει γραφικοί μιλώντας για δημιουργία τοπικών ομάδων πυρασφάλειας στα χωριά, κάτω από ένα τοπικό σχέδιο δράσης, με καθοδήγηση από συντονιστικό κέντρο 24/7;
Τι και αν έχουμε κάνει εγγράφως συγκεκριμένες προτάσεις;
Τι και αν ο δήμος έχει ειδικές αντλίες που σαπίζουν στις αποθήκες των προέδρων των κοινοτήτων;
Στου κουφού την πόρτα…

Εκδηλώσεις σε δασικές περιοχές – χωρίς έλεγχο;

Εκτός από την ίδια τη φωτιά, η συζήτηση ανοίγει και για τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε δασικές περιοχές χωρίς επαρκή έλεγχο και εποπτεία. Είναι γνωστό πως φεστιβάλ και συναθροίσεις συμβαίνουν μέσα στο καλοκαίρι σε απομονωμένες δασικές τοποθεσίες.

Το Bee Trip Festival, που πραγματοποιήθηκε στην περιοχή, είχε πραγματοποιηθεί αρχές Ιουλίου και δεν συνδέεται  με την φωτιά της 22ας Ιουλίου.

Ωστόσο, τα ερωτήματα για το πώς αντιμετωπίζονται τέτοιου είδους εκδηλώσεις από Περιφέρεια και δήμου ίσως μας διαφωτίσουν στο τι πρέπει να κάνουμε από εδώ και εμπρος.

Τα ερωτήματα που παραμένουν:

Υπάρχει ενημέρωση των αρχών για τέτοιου είδους πάρτυ;

Υπάρχει σχέδιο ασφάλειας;

Λαμβάνονται  μέτρα πυροπροστασίας;

Ενέκρινε η δασική υπηρεσία, ο δήμος, ή η Πολιτική Προστασία τη διεξαγωγή του φεστιβάλ;

Αν όχι, ποιος είχε την ευθύνη να το αποτρέψει;

Στον αντίποδα, το VOES Festival στη λίμνη Δόξα πραγματοποιήθηκε με επίσημη έγκριση από το Συντονιστικό Όργανο Πολιτικής Προστασίας, ακόμη και με δείκτη επικινδυνότητας στο 4.

Μήπως τέτοιες εγκρίσεις, όσο νόμιμες και αν είναι, δίνουν σήμα ανοχής, την ώρα που η χώρα καίγεται και καθημερινά επιβεβαιώνεται η διαπίστωση πως ο αγώνας της κατάσβεσης είναι άνισος;

Η Πολιτεία και οι τοπικές αρχές οφείλουν να επανεξετάσουν πώς αδειοδοτούνται τέτοιες εκδηλώσεις και ποιος έχει την ευθύνη του ελέγχου.

Κλείνοντας
Η Ορεινή Κορινθία δεν μπορεί να περιμένει. Ό,τι μπορούσε να σωθεί, χάθηκε. Ό,τι μπορεί να αποκατασταθεί, απαιτεί άμεση δράση. Και ό,τι πρέπει να αλλάξει, δεν μπορεί να περιμένει την επόμενη καταστροφή.

Όσο δεν αποδίδονται ευθύνες, όσο η πρόληψη παραμένει απούσα, όσο η διαχείριση περιορίζεται σε δηλώσεις και μετακύλιση ευθυνών, τόσο θα ξαναζούμε τα ίδια.

Αν σήμερα δεν υπάρξει ειλικρίνεια, αυτοκριτική και πολιτική ευθύνη, τότε η επόμενη πυρκαγιά δεν θα είναι απλώς αναπόφευκτη — θα είναι προδιαγεγραμμένη.

ΥΓ. Αυτές τις ημέρες λυπάμαι εάν κάποιους δυσαρέστησα, εκνεύρισα, αδίκησα ίσως..Με την ίδια λογική και εγώ λοιδορήθηκα από κάποιους που “φοβήθηκαν” (τι;) τις ώρες της κρίσης..

Τέτοιες ώρες ωστόσο πιστεύω πως όλοι θα πρέπει να αναμετρηθούμε με την ιστορία μας, την ηθική μας και το χρέος μας στην κοινωνία. Ο καθένας όπως νομίζει και όσο το μπορεί.

Τζ. Σουκ.