Ακούω κάθε μέρα με θλίψη όλες αυτές τις δικαιολογίες ,τα φτηνά σενάρια,τις αλληλοκατηγορίες τών μεν,των δε, τών άλλων,των ίσως ,των μπορεί, των θα και οταν και στο μυαλό μου έρχονται οι στίχοι απ’ το τραγούδι τού Διονύση Σαββόπουλου…”δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά ,έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά…όταν ξυπνούν στις δύο η ωρα”.

Έτσι κι εγώ βρίσκω καταφύγιο στις παλιές ζωγραφιές τών παιδιών μου , πού τα έχω καλά φυλαγμένα και ταξιδεύω ανάμεσα στα φωτεινά χρώματα τους , στούς ήλιους που μιλάνε ,στα σπίτια πού γελανε , στούς ουρανούς που σκεπάζουν τρυφερά την παιδική ευτυχία ,την παιδική γαλήνη,την αφετηρία ενός ταξιδιού πού χάνεται με το πέρασμα τών χρόνων στην βουή τών δράκων πού από το στόμα τους βγαίνουν φωτιές πού καίνε τα όνειρα , πού από τις αγαρμπες κινήσεις τους γκρεμίζονται τα πολύχρωμα κάστρα από ζάχαρη και αστροσκονη, πού από τις νυχιες τους πάνω στις όμορφες ζωγραφιές χάνονται τα χρώματα και τα αρώματα ,οι σκόρπιες ανυποψίαστες λέξεις πού ικετεύουν για λίγη σιωπή μέσα στο απέραντο αυτό θλιβερό τοπίο θυσίας τών πάντων .

Δεν ξέρω …δεν ξέρω τι να πω στα παιδιά κάτω απ’ αυτές τις βαριές λαμαρινες,στο αιματινο ποτάμι όπου οι λιγοστές χάρτινες βαρκούλες κουβαλάνε τα ξεχασμένα όνειρα μιας γενιάς θλιμμένης .. δεν ξερω!