Ακόμα δεν έχω καταλάβει τίποτα από το φετινό καλοκαίρι.

Οι ζέστες ξεκίνησαν αλλά κλείνω τα μάτια και ψάχνω ακόμα  να το βρω.

Και το ψάχνω στα  απογεύματα που καίνε τα τσιμέντα και προσπαθείς με το λάστιχο ξυπόλυτη να βρεις την δροσιά, μέσα από τα μυρωδιά των ποτισμένων γερανιών, του νερού που ξεχειλίζει στο αχνισμένο έδαφος.

Στην πρώτη φορά της ντροπής στην παραλία. Με το λευκό το δέρμα και τα περιττά κιλά που δεν πρόλαβαν να φύγουν. Με εκείνη την δροσιά της πρώτης βουτιάς που βγάζει το βάρος και τη μυρωδιά του χειμώνα από το σώμα.

Στην  άμμο την καυτή που γίνεται ένα με τα ρούχα, τα παπούτσια, το κορμί.

Στο λάδι καρύδας, αυτό που λατρεύω να σιχαίνομαι και όμως το αναζητώ κάθε καλοκαίρι δικό μου.

Όλος ο κόσμος μου η μυρωδιά και η γεύση του πιο πλούσιου γιαρμά, του πιο τραγανού κερασιού και του πιο ζουμερού πεπονιού.

Και εκείνη η γρανίτα της μάνας κάθε καλοκαίρι, κάθε απόγευμα στο μπλέντερ που τράνταζε συθέμελα την πολυκατοικία, εκεί, στα σοκάκια του Πειραιά στον Προφήτη Ηλία.

Στα σκαλιά που μεγάλωσα και στις ανηφόρες της πιο όμορφης πόλης.

Η βουτιά στα παγωμένα νερά που μαλακωνε τη σκέψη και έφερνε το χαμόγελο!

Και εκείνα τα γεμιστά , τα γεμάτα σκόρδο και δυόσμο, που κόπηκε από την γλάστρα και ο υπόλοιπος που ξέμεινε για τα  κεφτεδάκια  μετά το κολύμπι στο Κανταρέ της Κορίνθου κάτω από το αλμυρίκι. 

Καμένες μύτες και μάγουλα από τον ήλιο. .Και φωνές. Και βουτιές.

Καλοκαίρια που άφησα πίσω περπατώντας πάνω στα τσόκαρα που έκαναν ήχο για να συναντήσω  φίλες  αγαπημένες. Και το λιοπύρι που πια δεν με ένοιαζε και το αγαπούσα.

Και τα καλοκαίρια τραγούδια στην παραλία. Και μπύρες και χαμόγελα. Ιερατική και ένας μεγάλος κύκλος με το βλέμμα στο σκοτάδι.

Οι ιβίσκοι. Όσοι κατάφερες να κρατήσεις στο μπαλκόνι σου και όσοι θα δεις στην πατρίδα σου. Εκεί που δεν είναι μικρά φυτάκια, αλλά μεγάλα δέντρα και θάμνοι-φράχτες. .

Και οι μπουκαμβίλιες στα νησιά με τον μεγάλο ίσκιο. για να αγκαλιάσουν τα πρωινά στους καφενέδες και στα πλακόστρωτα, για να περπατάς με τα σανδάλια σου αμέριμνος και να λατρεύεις τα άσπρα σπίτια, το γαλάζιο, το σμαραγδι, τα καϊκια , τις σπηλιές.

Θυμίζουν τόσο οι βόλτες μου με τον παππού στις ημερες θάλασσες της Ερμιόνης , το ψάρεμα, και τις βόλτες στον Μπίστη.  

Σύκα. Αγριόσυκα της Μάνης.

Κάθε μπουκιά και μια εικόνα. Κότρωνας, Γερολιμένας, Βάθεια, Λιμένι . Τα ηλιοβασιλέματα στις παραλίες με τις λευκές πέτρες και άγρια ρόκα με τρεις σταγόνες λεμόνι

Αυτές οι Χώρες των νησιών
Τις λατρεύεις γιατί ξέρεις  τη σπανιότητα των Κυκλάδων που μπλέκουν με την μυρωδιά του νυχρολούλουδου

Χωρίς να λησμονάς τη βελούδινη Ιθάκη και το σμαραγδί των νερών. Το άσπρο πανί των ιστιοφόρων .Και αυτή την αλμύρα που λάτρεψες βουτώντας στα νερά του Κλέφτικου στη Μήλο. 

Η καθιερωμένη αυγουστιάτικη βόλτα στους αρχαιολογικούς χώρους ..Και πάλι πίσω. Οι συναυλίες στο Ηραίο της Βουλιαγμένης . Οι βραδιές στην Αρχαία Κόρινθο και η πανσέληνος ανάμεσα από τις αρχαίες  κολώνες.
Τα πανηγύρια στα νησιά.

Η Ικαρία κρατάει το ίσο.

Τα όργανα δυνατά και το κρασί να ρέει.

Η υγρασία της πατρίδας  το βράδυ, το χάραμα.

Σαγιονάρες, παντόφλες, μακό, ψάθες, ελαφριά αρώματα,  παρεό. Σκοτεινά δωμάτια . Λευκά σεντόνια . Βρεγμένα μαλλιά .

Κάθε καλοκαίρι που ξοδεύουμε φεύγει ανεπιστρεπτί.

Ας μην το χάσουμε -Ούτε στις ανάσες – ούτε στις μυρωδιές και στις γεύσεις – ούτε στα τοπία. Περισσότερο ας το αγγίξουμε με την ψυχή μας και ας αισθανθούμε αυτή την ανεπανάληπτη  αίσθηση ελευθερίας .