Τέλη δεκαετίας 60…Απόκριες…. Στην οικογένεια με την ευρύτερη έννοια,γιατί τότε οι οικογένειες ήταν πραγματικά μεγάλες περιλαμβάνοντας το σόι απ’ όλες τις πλευρές, όπως πρώτα,δευτέρα,τρίτα ξαδέρφια ,υπήρχε μια στολή τού μεγάλου μας ξαδερφου που αφ’ ότου είχε μεγαλώσει και δεν την χρειαζόταν πια , έκανε κύκλο στα υπόλοιπα μέλη αφού βεβαίως έφταναν στην αντίστοιχη ηλικία όπου το μέγεθος της στολής έπεφτε πάνω στον καθ ένα αξιοπρεπώς .

Βιαζόσουνα λοιπόν να μεγαλώσεις για να βιώσεις αυτήν την υπέρτατη τιμή ,να φορέσεις την στολή…

Γκρίνιαζες, φώναζες, έκλαιγες  <<Θέλω κι εγώ ,έλεγες να την φορέσω>>…αλλά η απάντηση ήταν μεν αρνητική αλλά συγχρόνως και αληθοφανής…αποστομωτική<<μα δεν σου έρχεται βρε παιδάκι μου …θα σε κοροϊδεύουν ,δεν το βλέπεις;;Δεν το καταλαβαίνεις;;;>>…
Κι έτσι, απλά περίμενες. Κάνοντάς κακή υπομονή

Σε έκαιγε βέβαια μέσα σου ,αλλά περίμενες, τι άλλο μπορούσες να κάνεις;
Στο μεταξύ όμως, αυτή η <<ηρωική>> στολή που σταδιακά την φόραγαν όλοι, είχε και την αντίστοιχη φθορά με τα χρονια …αλλά εσύ περίμενες να έρθει εκείνη η ώρα..
Κάτι σαν καθ’ υπερβολή πρώτο ερωτικό ραντεβού… ή ένας παιδικός ανεκπλήρωτος έρωτας …
Η αναμονή, η γλυκιά αναμονή συνοδεύονταν από το αντίστοιχο όνειρο…την αντίστοιχη ιερή διαδικασία ,κάτι σαν τελετουργία, χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής. Πράγμα που σε έκανε να αξιολογείς το κάθε τι, να το προσέχεις, να του μιλάς, λες κι ήταν κάτι έμψυχο…να το κανακεύεις κι όταν ερχόταν εκείνη η ευλογημένη ώρα αισθανόσουν υπερήφανα σαν τον στρατηγό πριν από την επέλαση στα πεδία των μαχών πάνω στο άσπρο του άλογο….που επιβεβαιωνόταν από τα επιφωνήματα της πιτσιρικαρίας.<<αμάν που την βρήκες ρε τη στολή.;;;.. Δικη μου είναι …ανταπανταγες… σιγά ρε μην είναι δική σου.. του ξάδερφου σου δεν είναι;;;…Ρε συ φιλαράκι μου δίνεις λίγο το καπέλο να το φορέσω κι εγώ ;;;…>>….Πάρτο αλλά μη λες βλακείες …δική μου είναι…δική μου…Καλά ρε δεν είπαμε και τίποτα….
Κι έτσι άλλαζαν οι ρόλοι,τα όνειρα,τα σχέδια επί χάρτου … Πότε Μικρός Σερίφης, πότε μοναχικός καουμπόη με χάρτινα σιρίτια , πότε με φουστανέλα του προπάππου που φυλαγόταν με ευλάβεια στην κασέλα ,ποτέ συνδυάζοντας ότι παλιόρουχο υπήρχε στο μπαούλο του σπιτιού (το περισσότερο σύνηθες),για να συναντήσεις στους γνώριμους δρόμους τ άλλα παιδιά και να επισκεφθείς σπίτια γνωστά και άγνωστα δίνοντας την χαρά μέσα από τον παιδικό ενθουσιασμό ..που πάντα είχε την δύναμη να ανατρέπει κάθε λύπη όσο βαριά κι αν ήταν ….
Τα χρόνια όμως πέρναγαν ,και η στολή έπαψε να μας έρχεται..ήρθε και η εφηβεία…ποιος θα κοιταγε τώρα την στολή του καουμπόη…
Σ ένα ξεκαθάρισμα της τετράφυλλης. ξυλινης ντουλάπας ένα μεσημερι ,η θεία έβγαλε από μέσα την μισοσκισμενη στολή μαζί με άλλα παλιά που δεν χρειάζονταν πια…τα έβαλε όλα μαζι ανάκατα σε μια σακούλα για τα σκουπίδια…και μου τα έδωσε να τα πετάξω …
Ανάκατα και όλα μαζι..η στολή ..τα όνειρα μιας φευγάτης παιδικής ηλικίας …η γλυκιά αναμονή…τα σκόρπια λόγια …οι σκόρπιες λέξεις…οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, και μια αγριεμένη ολο παράπονο παιδική φωνή απ’ τις παρέες του 60…<<Που τη βρήκες ρε τη στολή;;;Που τη βρήκες ρε τη στολή;;;>>…..
Όχι δεν την βρήκα φίλε…την έχασα .. όπως κι εσύ .. την έχασα για πάντα ….μέσα σ ένα κάδο
σκουπίδιων μαζί με τα όνειρα και τις ψευδαισθησεις,
σ εκείνους τους δρόμους της Νεμέας που τα γέλια των παιδιών γινόταν η μελωδία της ευτυχίας στα χρόνια της αθωότητας …
Όχι δεν την βρήκα φίλε…την έχασα…την έχασα για πάντα…
Υ.Γ Στη φωτογραφία που είναι βγαλμένη από τον αείμνηστο Νεμεατη , κυρ Βασίλη Καραναστάση φωτογράφο που είχε ακριβώς απέναντι το φωτογραφείο του(πατέρα του καλού μου φίλου και συνεργάτη εδώ και πολλά χρόνια στις ταινίες που φτιάχνω για την Νεμέα,Μάριου Καραναστάση ενός σπουδαίου καλλιτέχνη φωτογράφου) είναι τα εξής πρόσωπα:
1.Ο ψηλότερος όλων μας τότε ,που είναι στην μέση της φωτογραφίας, ο αγαπημένος μου ξάδερφος Γιατρός Αριστοτέλης Δημ.Καλλης,το πρωτυπο μας ,φύλακας άγγελος μας έως τα τωρα και…ιδιοκτήτης της ηρωικής στολής.
Εξ αριστερών στην δεύτερη σειρά κάτω από τον ξάδερφο μου Γιατρό Α.Δ Καλλη είναι οι εξής :
1.Ο εξ ίσου αγαπημένος ξάδερφος Θοδωρής Παν Δαλιβιγκας Συνταξιούχος Καθηγητής Οικονομικών
2.Εγω..ο αθεράπευτος νοσταλγός μιας εποχής, Αριστοτέλης Γεωρ.Καλλης Πτυχ/ος Πολιτικών Επιστημών Νομικης-Ιδιοκτητης του Βιβλιοπωλείου Γεωργίου και Βασιλικής Καλλη
3.Ο καλός μου γείτονάς ,ο μεγάλος Νεμεατης αθλητής Συνταξιούχος Αστυνομικός Βαγγέλης Γεωρ.Καπωλης