• NEWSROOM
  • LATEST NEWS
    • LATEST NEWS
    • ΕΛΛΑΔΑ
    • ΥΓΕΙΑ
    • ΠΑΙΔΕΙΑ
    • ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
  • ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
    • ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
    • ΠΟΛΙΤΙΚΗ
    • ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
    • ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
    • ΚΟΣΜΟΣ
  • ΑΠΟΨΕΙΣ
    • ΑΠΟΨΕΙΣ
    • Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
    • ΕΓΡΑΨΑΝ
  • ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
  • VIDEOS
  • LIFE PLUS
    • LIFE PLUS
    • ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
    • STORIES
    • ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
    • PODCAST
    • ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ

  • NEWSROOM
  • LATEST NEWS
    • ΕΛΛΑΔΑ
    • ΥΓΕΙΑ
    • ΠΑΙΔΕΙΑ
    • ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
  • ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
    • ΠΟΛΙΤΙΚΗ
    • ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ
    • ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
    • ΚΟΣΜΟΣ
  • ΑΠΟΨΕΙΣ
    • Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
    • ΕΓΡΑΨΑΝ
  • ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
  • VIDEOS
  • LIFE PLUS
    • ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
    • STORIES
    • ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ
    • PODCAST
    • ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΜΑΤΑ

Τα παράνομα, ερωτικά γράμματα του Αλμπέρ Καμύ στην Μαρία Καζαρές – «Να διαχειριστούμε μια παράλογη ζωή»

  • October 17, 2025
  • Posted in STORIES
  

Ο «οιονεί γάμος» του Γάλλου, αλγερινής καταγωγής, λογοτέχνη Αλμπέρ Καμύ και της Γαλλίδας, ισπανικής καταγωγής, ηθοποιού, Μαρία Καζαρές ήταν μια «σύμπραξη ίσων», λένε όσοι ξέρουν – ωστόσο, ο Καμύ ήταν ήδη παντρεμένος.

Το πρωί της 6ης Ιουνίου 1944, οι Σύμμαχοι αποβιβάστηκαν στις παραλίες της Νορμανδίας. Την ίδια νύχτα, ο Αλμπέρ Καμύ και η Μαρία Καζαρές προσγειώθηκαν στο κρεβάτι μαζί. Αν και το τελευταίο γεγονός δεν είχε καμία σημασία για τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στις γαλλικές ακτές, ο Καμύ και η Καζαρές δεν θα ήταν ποτέ ξανά οι ίδιοι.

Ούτε θα είναι ποτέ ίδιοι, στα μάτια όσων διαβάζουν την αλληλογραφία τους – 865 επιστολές (σε περισσότερες από 1.000 σελίδες) που εκτείνονται από το καλοκαίρι του 1944 έως τον χειμώνα του 1960.

Μέχρι το καλοκαίρι της απελευθέρωσης της Γαλλίας, ο Καμύ ήταν γνωστό όνομα στη Γαλλία. Δύο χρόνια νωρίτερα, ο εικοσάχρονος αλγερινής καταγωγής συγγραφέας είχε γαλουχήσει τη γαλλική λογοτεχνική σκηνή με τη δημοσίευση του μυθιστορήματός του L’Étranger (Ο Ξένος).

De la résistance à la révolution (Από την αντίσταση στην επανάσταση)

Το 1943 εντάχθηκε στην αντιστασιακή εφημερίδα Combat και γρήγορα έγινε αρχισυντάκτης της. Πιστός στο σύνθημα της εφημερίδας – De la résistance à la révolution (Από την αντίσταση στην επανάσταση) – ο Καμύ ανακοίνωσε, με φλογερή γλώσσα, ότι η αντίσταση ήταν απλώς ένα πρώτο βήμα. Ο στόχος δεν ήταν μόνο η απελευθέρωση, αλλά και η επανεφεύρεση του έθνους.

Οι άνδρες και οι γυναίκες που είχαν πολεμήσει για την απελευθέρωση της Γαλλίας, δήλωσε στις 24 Αυγούστου, «δεν θα συμφωνήσουν στην επιστροφή των δυνάμεων της παραίτησης και της αδικίας με οποιαδήποτε μορφή».

Αυτή η επιβεβαίωση έτυχε να απηχεί μια γραμμή, που είχε γράψει μόλις λίγες εβδομάδες πριν: «Αρνήθηκα την παραίτηση σε όλη μου τη ζωή, επιλέγοντας αυτό που μου φαίνεται απαραίτητο και επιμένοντας σ’ αυτό». Το ακροατήριο του Καμύ γι’ αυτή την προσωπική δήλωση δεν ήταν όμως οι αναγνώστες της εφημερίδας Combat, αλλά η ερωμένη του Μαρία Καζαρές.

Είχε γίνει κι εκείνη ένα οικείο όνομα στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου πολέμου (1936-1939), ο πατέρας της, πρωθυπουργός της καταδικασμένης Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας, την είχε στείλει στη Γαλλία.

Ο Καμύ είχε παντρευτεί μια συμπατριώτισσά του Γαλλοαλγερινή, τη Φρανσίν Φωρ, τέσσερα χρόνια νωρίτερα – μια δέσμευση που αρνήθηκε να αθετήσει

Η φωνή και η ψυχή μιας θαυμάσιας ηθοποιού

Στην εφηβεία της ακόμη, η Καζαρές σπούδασε θέατρο και φιλοσοφία στο Παρίσι (τα ίδια θέματα που είχε ακολουθήσει ο Καμύ ως φοιτητής στο Αλγέρι της Γαλλικής Αλγερίας, μια δεκαετία νωρίτερα) και, το 1944, είχε ηλεκτρίσει το κοινό στο φημισμένο Théâtre des Mathurins της πόλης. (Όσοι έχουν δει την Καζρές στα Παιδιά του Παραδείσου [1945] του Marcel Carné ή στον Ορφέα [1950] του Ζαν Κοκτώ καταλαβαίνουν γιατί).

Πράγματι, το παρισινό θέατρο Mathurins έθεσε τις βάσεις για τη σχέση της Καζαρές με τον Καμύ. Στην κατεχόμενη ακόμη πόλη, η Καζαρές είχε πάρει πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο του Le Malentendu (Η Παρεξήγηση) του 1944. Παρόλο που η πρεμιέρα ήταν καταστροφική (χλευασμοί και σαρκασμοί, φωνές και κραυγές διέκοπταν την παράσταση) ο Καμύ δεν απογοητεύτηκε τρομερά.

Το έργο, ίσως, δεν ήταν έτοιμο για την prime time. Αλλά, πολύ πιο σημαντικό (όπως έγραψε στο ημερολόγιό του) είχε «λάβει με την ευκαιρία του ανεβάσματος αυτού του έργου τη μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να λάβει ένας συγγραφέας: να ακούσει τη δική του γλώσσα, να μεταφέρεται από τη φωνή και την ψυχή μιας θαυμάσιας ηθοποιού στην ακριβή καταγραφή που ονειρεύτηκε γι’ αυτήν».

«Ήμουν πολύ νέα όταν σε πρωτογνώρισα για να κατανοήσω πλήρως όλα όσα αντιπροσωπεύει η λέξη «εμείς»»

«Θα προσπαθήσω να κάνω τη Φρανσίν ευτυχισμένη»

Ωστόσο, εκείνο το ίδιο καλοκαίρι σηματοδότησε, ή τουλάχιστον έτσι φάνηκε, το χωρισμό των δρόμων του με αυτή τη φωνή και την ψυχή. Όταν είπε στην Καζαρές, ότι είχε αρνηθεί την παραίτηση σε όλη του τη ζωή, ο Καμύ δεν εννοούσε την αντίσταση στην κατοχή από τους Γερμανούς, αλλά την αντίσταση στον πειρασμό να χωρίσει τη γυναίκα του.

Ο Καμύ είχε παντρευτεί μια συμπατριώτισσά του Γαλλοαλγερινή, τη Φρανσίν Φωρ, τέσσερα χρόνια νωρίτερα – μια δέσμευση που αρνήθηκε να αθετήσει. «Ξέρω πολύ καλά, ότι το μόνο που χρειάζεται να κάνω, είναι να πω ορισμένες λέξεις και να γυρίσω την πλάτη σε αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Αλλά, όπως έδωσα τον λόγο μου, αυτά είναι λόγια που δεν θα πω και υπάρχουν δεσμεύσεις που δεν μπορώ να αθετήσω».

Ο κύβος έμοιαζε ερριμμένος: σε ένα γράμμα που έγραψε λίγες μέρες αργότερα, ο Καμύ λέει στην Καζαρές, ότι «θα προσπαθήσω να κάνω τη Φρανσίν ευτυχισμένη».

Η δεύτερη, τυχαία συνάντηση

Όπως αποκαλύπτουν οι επιστολές του με καυστικές λεπτομέρειες και λαμπερή γλώσσα, ο Καμύ απέτυχε κυρίως σε αυτό το έργο. Σε μεγάλο βαθμό, απέτυχε, επειδή απέτυχε και ο χωρισμός του από την Καζαρές. Τέσσερα χρόνια μετά τον αρχικό τους χωρισμό, οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν τυχαία (για άλλη μια φορά, αξιοσημείωτα, στις 6 Ιουνίου) στη λεωφόρο Saint-Germain.

Αυτή τη φορά, αν και τους χώριζαν συχνά επαγγελματικά και οικογενειακά καθήκοντα (εξ ου και η συχνότητα της αλληλογραφίας τους) οι δρόμοι τους παρέμειναν ενωμένοι μέχρι τον θάνατο του Καμύ, δώδεκα χρόνια αργότερα.

Τα πρώτα γράμματα του Καμύ ξεχειλίζουν από τον λυρισμό, που διέπονται και τα νεανικά του δοκίμια. Από την Προβηγκία της νοτιοανατολικής Γαλλίας, λέει στην Καζαρές ότι έκανε μια ευχή, καθώς παρακολουθούσε τα πεφταστέρια να δανείζονται τον νυχτερινό ουρανό. «Αν σηκώσεις τα μάτια σου προς τον ουρανό απόψε» ψιθυρίζει, ας «πέσουν σαν βροχή στο όμορφο πρόσωπό σου θυμίζοντάς σου την αγάπη μου».

Από την πλευρά της, η Καζαρές αναθεωρεί την αντίληψή της για το προηγούμενο ραντεβού τους. «Ήμουν πολύ νέα όταν σε πρωτογνώρισα, για να κατανοήσω πλήρως, όλα όσα αντιπροσωπεύει η λέξη «εμείς». Ίσως ήταν απαραίτητο να χτυπήσω το κεφάλι μου στη ζωή, για να επιστρέψω με μια ακόρεστη δίψα για σένα και για νόημα».

Μια «ανόητη» σχέση

Το 1944, ο Καμύ εξομολογήθηκε στην Καζαρές την «παράλογη» επιθυμία του, να παραμένει πάντα στο πλευρό του, παρόλο που η Φρανσίν παρέμενε στην άλλη πλευρά. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Καζαρές επιστρέφει σε αυτό το «παράλογο», την πιο υπαρξιακή λέξη. Ναι, η σχέση τους θα μπορούσε κάλλιστα να είναι «ανόητη», όπως επέμενε ο Καμύ, αφού παρέμενε όχι μόνο παντρεμένος, αλλά και πατέρας μικρών διδύμων. Et, alors; (Και λοιπόν;).

«Τα πάντα είναι ηλίθια, αν προτιμάς. Αλλά αφού έτσι έχουν τα πράγματα και δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, ας προσπαθήσουμε να τα διαχειριστούμε, όσο καλύτερα μπορούμε και ας μην διακινδυνεύσουμε να τα χαλάσουμε όλα απαιτώντας πολλά από μια ζωή που είναι … παράλογη».

Οι ερωτευμένοι μοιράζονται επίσης τις απόψεις τους για τα βιβλία, που φαίνεται να διαβάζουν πάντα. Ο Σταντάλ είναι πάντα λαμπρός – ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ είναι μερικές φορές λαμπρός

Ρήξη Καμύ και Ζαν-Πωλ Σαρτρ

Οι παραλογισμοί είχαν πολλές μορφές και μεγέθη. Το 1951 σημειώθηκε η δραματική ρήξη μεταξύ του Καμύ και του Ζαν-Πωλ Σαρτρ, που προκλήθηκε από τη δημοσίευση του L’Homme révolté (Ο Επαναστάτης) του Καμύ.

Σε αυτή την έξοχη, αν και μερικές φορές θολή ανάλυση του κομμουνισμού και του ολοκληρωτισμού, ο Καμύ έδειξε τους χρήσιμους ηλίθιους της γαλλικής αριστεράς που είχαν κλείσει τα μάτια στα εγκλήματα του Στάλιν. Αναπόφευκτα, ο Επαναστάτης εξόργισε τον Σαρτρ, τον πιο διάσημο συνοδοιπόρο της Γαλλίας.

Όταν το περιοδικό Les Temps Modernes του Σαρτρ εξέδωσε μια καυστική κριτική για το βιβλίο, ο Καμύ απάντησε με μια μακροσκελή επιστολή που ήταν συχνά αιχμηρή και, μερικές φορές, προς αυτολύπηση. Η καυστική και βαθιά προσωπική απάντηση του Σαρτρ κατέστρεψε τον Καμύ. Στη δίνη μιας «περίεργης κατάθλιψης», είπε στην Καζαρές ότι δεν είχε πλέον «την επιθυμία να ζήσει».

Ο νευρικός κλονισμός της Φρανσίν

Σύντομα ο Καμύ ανακάλυψε ξανά την επιθυμία να ζήσει, αλλά ήταν μια ζωή που όλο και περισσότερο πολιορκούνταν από ιδιωτικούς και δημόσιους αγώνες. Οι φόβοι για το συγγραφικό του μπλοκάρισμα (λέει στην Καζαρές: «Πρέπει να δουλέψω, αλλά δεν μπορώ να δουλέψω. Πραγματικά, δεν μπορώ») επέτειναν τις ενοχές του για τη συναισθηματική κατάσταση της Φρανσίν.

Το 1953, η Φρανσίν φαίνεται να υπέστη νευρικό κλονισμό, μια κατάρρευση που εν μέρει προκάλεσε η σχέση του Καμύ με την Καζαρές. Σε μια ιδιαίτερα οδυνηρή επιστολή, ο Καμύ αναφέρει μια απόπειρα αυτοκτονίας της Φρανσίν, κατά την οποία πήδηξε προς το παράθυρο μιας βεράντας προφανώς για να πέσει.

Ο Καμύ την έπιασε, αλλά παρέμεινε τραυματισμένη. Θα τα κατάφερνε, είπε στην Καζαρές «αν δεν ήμουν αρκετά γρήγορος». Αν και επέμενε ότι δεν «κατανοούσε πλήρως» την επιδεινούμενη κατάσταση της Φρανσίν, ο Καμύ βρέθηκε σε μια παράλογη κατάσταση που, σε μεγάλο βαθμό, την είχε δημιουργήσει ο ίδιος.

Ο καυστικός λόγος του Καμύ αδυνάτησε μέσα στον έρωτα

Αλλά αυτοί οι αγώνες δεν καθορίζουν ούτε τα τελευταία χρόνια του Καμύ ούτε τις επιστολές του προς την Καζαρές. Ξανά και ξανά, συναντάμε το στεγνό χιούμορ που αγαπούσαν οι φίλοι του, αλλά σπάνια βλέπουμε στα γραπτά του. Στο Λονδίνο για μια παράσταση του έργου του Καλιγούλα, ο Καμύ παρατηρεί, ότι η διακόσμηση έμοιαζε να προέρχεται κατευθείαν από την παρισινή υπαίθρια αγορά και ο ηθοποιός που υποδύεται τον Καλιγούλα «δεν έφτανε μέχρι τον ώμο μου».

Τα χειρότερα, όμως, θα ακολουθούσαν – συγκεκριμένα, «τα μπαλέτα που δεν είχα προβλέψει». Και εδώ αρνήθηκε να παραιτηθεί – έφυγε από το θέατρο για να κατεβάσει ένα ουίσκι. Δυστυχώς, διαπίστωσε, ότι «ήταν πολύ αργά για να παραγγείλει κάτι άλλο εκτός από καφέ». Εκείνη τη νύχτα, ονειρεύτηκε «τερατώδη μπαλέτα στα οποία χόρευα με τον βασιλιά Γεώργιο ΣΤ’».

Ο επίμονος βήχας ενός θεατή

Η Καζαρές ήταν κάτι παραπάνω από ισάξια του Καμύ στις πολύχρωμες δικές της αφηγήσεις για τη θεατρική ζωή. Κατά τη διάρκεια μιας παράστασης του έργου του Les Justes (Οι Δίκαιοι Δολοφόνοι) του 1949, στην οποία έπαιζε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ντόρας, βρέθηκε σε ανταγωνισμό με έναν επίμονο βήχα ενός θεατή.

«Παραλίγο να εγκαταλείψω τη σκηνή», ενημέρωσε τον Καμύ, «για να προσφέρω σε έναν άνδρα που καθόταν στην πρώτη σειρά παστίλιες για το λαιμό, ένα μαντήλι για να σιγήσει ο βήχας του ή δύο θέσεις για μια άλλη παράσταση όταν θα αισθανθεί καλύτερα. Αλλά συγκρατήθηκα».

Ενώ βρίσκεται σε περιοδεία, βρίσκει τον χρόνο να χτυπάει τον Καμύ εκεί που πονάει, επειδή δεν της γράφει:

«Κανείς δεν θα μπορούσε να πει, ότι σπαταλάς την ευφυΐα σου γράφοντάς μου ερωτικά γράμματα. Ναι, καταλαβαίνω! Μετά από δώδεκα χρόνια κατά τη διάρκεια των οποίων έχουμε συχνά περιοριστεί σε επιστολογραφικές προθεσμίες, έχεις κουραστεί να βρίσκεις νέους τρόπους, για να μου λες ότι με αγαπάς. Παρόλα αυτά, τουλάχιστον μπορείς να μου στέλνεις μερικές γραμμές για να με ενημερώνεις για την υγεία και τη διάθεσή σου».

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ είναι ένας «ψεύτης»

Οι ερωτευμένοι μοιράζονται επίσης τις απόψεις τους για τα βιβλία, που φαίνεται να διαβάζουν πάντα. Ο Σταντάλ είναι πάντα λαμπρός- ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ είναι μερικές φορές λαμπρός. Τα Απομνημονεύματα του Καρδινάλιου ντε Ρετς δεν είναι όλα όσα λέγονται, βρίσκει η Καζαρές, ενώ τα Απομνημονεύματα του Αδριανού (1951) της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ είναι «ελαφρά».

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ είναι ένας «ψεύτης», δηλώνει ο Καμύ, ενώ ο Τζορτζ Όργουελ «ανήκει στον πολύ μικρό αριθμό ανδρών με τους οποίους μοιράζομαι κάτι». Και ενώ η συγγραφή παραμένει ένας αγώνας, ο Καμύ βρίσκει ένα είδος σωτηρίας στη μυθοπλασία της δικής του παιδικής και νεανικής ηλικίας.

Το 1957 ξεκινάει το τελευταίο και ημιτελές βιβλίο του, το σπαρακτικά θλιβερό και όμορφο Le premier homme (Ο Πρώτος Άνθρωπος). Μοιράζεται με την Καζαρές την «αγωνία» και τη «μοναξιά» που εμπνέεται από αυτό το έργο, παρά (ή ίσως εξαιτίας) της βράβευσής του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας την ίδια χρονιά. (Σε ένα σημείωμα που έγραψε από τη Στοκχόλμη της Σουηδίας, ένας θαμπωμένος Καμύ έλεγε, ότι ένιωθε σαν τον Τζέιμς Στιούαρτ στο Mr Smith Goes to Washington, του 1939).

«Εξαιρετική συνενοχή»

«Με ποιο θαύμα ξέρεις πάντα, πώς να απαντάς στις προσδοκίες μου» αναρωτιέται ο Καμύ σε ένα πρώιμο γράμμα προς την Καζαρές, «ακόμη και όταν εγώ ο ίδιος δεν τις βλέπω ή δεν τις καταλαβαίνω καθαρά;». Η απάντηση δεν έχει σημασία, προσθέτει. «Μου δίνεις περισσότερα από όσα θα μπορούσα ποτέ να αξίζω. Και δέχομαι με σεβασμό και ευγνωμοσύνη αυτή τη θαυμάσια αγάπη που με κάνει να ζω».

Αρκετά χρόνια αργότερα, η Καζαρές αναφωνεί: «Ω, βέβαια, δεν είμαι πια ο άνθρωπος που ήμουν το 1950, για να μην αναφέρω το 1944. Και καλά κάνω!». Αυτές οι αλλαγές είναι το αποτέλεσμα της «εξαιρετικής συνενοχής» τους.

«Δεν είμαι, πλέον, αυτό που έχω κάνει εγώ από τον εαυτό μου, αλλά αντίθετα αυτό που έχουμε κάνει εμείς από μένα».

«Σε φιλάω και σε αγκαλιάζω μέχρι την Τρίτη»

Την ημέρα των Χριστουγέννων του 1959, η Καζαρές έγραψε στον Καμύ, ο οποίος βρισκόταν στο Lourmarin, το χωριό της Προβηγκίας, όπου είχε πρόσφατα αγοράσει ένα σπίτι. Κουβέντιαζε για τις εξάρσεις της για ψώνια, που διανθίζονταν με την ανάγνωση των Illusions perdues (Χαμένες ψευδαισθήσεις) του Μπαλζάκ – «Για να να συντηρήσω τις δικές μου» εξήγησε. «Θα περιμένω την επιστροφή σου για να σου τα πω … και να τινάξω τη σκόνη από πάνω σου».

Καθώς ετοιμαζόταν για τη μακρά διαδρομή από το Lourmarin στο Παρίσι, ο Καμύ έσπευσε να γράψει ένα γρήγορο σημείωμα: «Είμαι τόσο ευτυχισμένος στην ιδέα να σε ξαναδώ, που γελάω καθώς γράφω … Σε φιλάω και σε αγκαλιάζω μέχρι την Τρίτη, οπότε θα ξεκινήσω πάλι από την αρχή».

Η Καζερές δεν πρόλαβε ποτέ να τινάξει τη σκόνη από τον Καμύ. Στις 4 Ιανουαρίου 1960, το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε μαζί με τους φίλους του Μισέλ και Ζανίν Γκαλιμάρντ και την κόρη τους Άνι, εξετράπη της πορείας του έξω από το Παρίσι και συγκρούστηκε με ένα δέντρο, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ακαριαία ο Καμύ.

Το κύριο άρθρο των New York Times έγραψε: «Υπάρχει μια ζοφερή φιλοσοφική ειρωνεία στο γεγονός ότι ο Αλμπέρ Καμύ έπρεπε να πεθάνει σε ένα ανούσιο αυτοκινητιστικό ατύχημα». Ίσως.

 

*Με στοιχεία από lareviewofbooks.org/in.gr

 

 

 

 

Related Posts

0 comments
STORIES

Κάριν Ίμεργκουτ: Η δικαστής του Όρεγκον που σταμάτησε τον Τραμπ και τον στρατό του

0 comments
STORIES

Η θεωρία συνωμοσίας που στοίχειωσε τον Μάικλ Τζόρνταν

0 comments
STORIES

Η άγνωστη ιστορία του «Born to Run» μπουφάν του Μπρους Σπρίνγκστιν 50 χρόνια μετά

0 comments
STORIES

MOTOGP: O θρύλος Μαρκ Μάρκεζ ξανά στο θρόνο – Από τα χειρουργεία στη δικαίωση, έξι χρόνια μετά

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Δημοτική συγκοινωνία – Μια ψήφος με προεκτάσεις

  • October 21, 2025
  • ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Το ΠΑΣΟΚ έχει εθνικό σχέδιο ανάταξης της στεγαστικής κρίσης

  • October 20, 2025
  • ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ολοκληρώθηκε το 20ό Διεθνές Φεστιβάλ Υπερμαραθωνίων Δρόμων στο Λουτράκι – Αφιερωμένο στην έρευνα κατά του καρκίνου

  • October 20, 2025
  • ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ

Φθινοπωρινή ενυδάτωση και άλλες δημοτικές καταιγίδες

  • October 20, 2025
  • ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ

Στα βάθη του Σύμπαντος, δύο τεράστιοι δακτύλιοι αποκαλύπτουν νέο κοσμικό μυστήριο

  • October 20, 2025
  • ΚΟΣΜΟΣ

Γ. Ψυχογιός: Επικίνδυνη, οπισθοδρομική και πανάκριβη η καύση στην διαχείριση των αποβλήτων!

  • October 20, 2025
  • ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η Αμφισβήτηση των Θεσμών: Μια Προαναγγελθείσα Κρίση- Του Παναγιώτη Πιτσάκη

  • October 20, 2025
  • ΕΓΡΑΨΑΝ

Στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ο Πετρούνιας με την 5η καλύτερη επίδοση

  • October 20, 2025
  • ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ
ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Επικοινωνία

JennysWorld: info@jennysworld.gr

Τζένη Σουκαρά: soukarat@gmail.com

Got a hot tip? Send it to us!

    Your Name (required)

    Your Email (required)

    Subject

    Your Message

    Got a hot tip? Send it to us!

      Your Name (required)

      Your Email (required)

      Video URL

      Attach Video

      Category

      SportNewsTechMusic

      Your Message