Στην άλλη πλευρά της έδρας – Της Τζένης Σουκαρά

Μαθαίνουμε το 10% από όσα διαβάζουμε,
το 20% από όσα ακούμε,
το 30% από όσα βλέπουμε,
το 50% από όσα ακούμε και βλέπουμε,
το 70% από όσα συζητάμε,
το 80% από όσα βιώνουμε,
και το 95% από όσα διδάσκουμε στους άλλους.
– William Glasser

Κάποιοι άνθρωποι διδάσκουν ύλη. Άλλοι, διδάσκουν ζωή…

Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας σαν σκιά και άλλοι που μένουν σαν φως.Δεν θυμόμαστε πάντα τι μας είπαν, αλλά θυμόμαστε πώς μας έκαναν να νιώσουμε.

Οι δάσκαλοι δεν είναι μόνο εκείνοι που γράφουν στον πίνακα. Είναι αυτοί που χαράζουν πορεία μέσα μας.
Είναι εκείνοι που στάθηκαν απέναντί μας — ή δίπλα μας — σε μια εποχή που όλα διαμορφώνονταν: τα όνειρα, οι λέξεις, οι αλήθειες, η φωνή μας. Η στάση τους πολλές φορές καθόρισε τις αποφάσεις μας.

Υπήρξαν δάσκαλοι “φάροι” και άλλοι “ναυάγια” της ζωής κάποιων μαθητών τους.

Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών είναι μια ευκαιρία όχι απλώς να πούμε «ευχαριστώ», αλλά να θυμηθούμε, τώρα που όλα έχουν απομακρυνθεί.
Να σταθούμε σε πρόσωπα και στιγμές που, χωρίς να το καταλάβουν ίσως, μας σημάδεψαν.
Μερικά βλέμματα, κάποιες φράσεις, ένας τρόπος να σου απευθυνθεί κάποιος, μπορεί να γίνει σημείο καμπής.
Σήμερα λοιπόν, θυμάμαι…

Σήμερα θυμάμαι και τιμώ εκείνους που συνάντησα στο πέρασμα των χρόνων και με τρόπο μοναδικό — πότε σιωπηλό, πότε εκρηκτικό — άνοιξαν δρόμους μέσα μου.

-Όταν  πήγα πρώτη φορά στο  νηπιαγωγείο, που στεγαζόταν στο δημοτικό σχολείο Συνοικισμού, ήμουν  πολύ μικρή. Εκεί με περίμενε η κα Παρρά. Μια γλυκιά, μεσήλικη κυρία που έκανε τις μέρες μου φωτεινές. Με πήρε από το χέρι, με κοίταξε με καλοσύνη και μου χαμογέλασε, όχι απλώς στην τάξη, αλλά στη ζωή. Κάτω από τη φροντίδα της, παρότι η πιο μικρή, ανταποκρινόμουν με άνεση. Εκεί αγάπησα το σχολείο.

–  Στο 29ο Δημοτικό Πειραιά, εκεί ξεχώρισα τον κ. Κουτσαφτέλη από τη Λέσβο — τον διευθυντή που μας είχε από την Δ΄ έως την ΣΤ΄. Είχε γνώσεις, είχε νεύρο, είχε και κάτι βαθιά ανθρώπινο. Εκεί που φώναζε μας  μιλούσε για τον Ελύτη και άνοιγε παράθυρα στους πνευματικούς μας ορίζοντες. Τον θυμάμαι με αγάπη..

– Στο γυμνάσιο, θυμάμαι τη φιλόλογο κα Τρουλινού. Ήρεμη φιλόλογος, με σταθερή φωνή, μας ξενάγησε στα αρχαία ελληνικά και τα γνωρίσαμε με συμπάθεια. Η κα Τρουλινού ήταν μια νέα κοπέλα που έκανε τα δύσκολα και δυσνόητα για εμάς να φαίνονται απλά σαν ένα φλιτζάνι καφέ. Κάπως έτσι θυμάμαι,το 1982, μας  μίλησε πρώτη φορά για τα γεγονότα του  Πολυτεχνείου. Δεν φώναξε. Δεν χειραγώγησε. Μας ώθησε απαλά να πάμε χωρίς να προτρέψει αλλά μας άνοιξε δρόμο να δούμε με τα μάτια μας, να συμμετάσχουμε στις μαθητικές πορείες με  ένα στεφάνι. Μια πράξη μνήμης, που έμελλε να μείνει βαθιά χαραγμένη.

-Και απο την άλλη Θυμάμαι τον φιλόλογο  κ. Μιχαλόπουλο. Έναν φιλόλογο, ηλικιωμένο, με βλέμμα αυστηρό, με ύφος άλλης εποχής. Λες και έβγαινε απο ταινία εποχής.  Έμοιαζε με άλμπουμ παλιό, σκονισμένο, από αυτά που ξεφυλλίζεις με δέος και απόσταση. γέφυρες επικοινωνίας και κατανόησης – είχαν σπάσει..

 -Θυμάμαι τον Κυριάκο, τον φιλόλογο στο φροντιστήριο. Με λόγο ζωντανό, που απήγγειλε ραψωδίες της Ιλιάδας και μας αποκαλούσε με ονόματα ηρώων από ήρωες τραγωδιών.. Είχε πάθος. Καταλάβαινε τον παλμό των μαθητών. Ενέπνεε.Και η αδειανή και αδιάφορη αίθουσα των αρχαίων έσφιζε απο ζωή.Απο τον Κυριάκο μάθαμε Αρχαία ελληνικά.

-Θυμάμαι την κα Ράπτη, αυστηρή και εξαιρερική μαθηματικό. Όλοι την τρέμαμε και  τρέχαμε να μπούμε στην τάξη πριν χτυπήσει το κουδούνι. Μας καθοδηγούσε με πειθαρχία και απαιτήσεις. Την ακολουθούσαμε, ακόμη κι από τη μυρωδιά του Magic Noir αρώματός της, που έπιανε όλο τον διάδρομο.Ωστόσο μπροστά στον στόχο της επιβληθεί έκανε πολλές διακρίσεις, άδικες εκτιμήσεις γεγονός που αποδεικνύει πως δάσκαλος δεν αυτός που έχει γνώσεις και με την αυστηρότητα μπορεί να επιβληθεί. Δασκαλος είναι και εκείνος που μπορεί να αφουγκραστεί τους μαθητές του και να στήσει γέφυρες μαζί τους. Μέσα απο τις γνώσεις αλλά και την δική του προσωπικότητα.

-Στη σχολή μου , γνώρισα δασκάλους-μνημεία:

Τον αείμνηστο Φίλια που ήθελε με πάθος να αντιληφθούμε τα νέα δεδομένα.

Τον Ανδρέα Λεντάκη, που άνοιγε την πόρτα της αίθουσας και μαζί της ξεκλείδωνε όλες τις αντιστάσεις.

Τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, που όταν μιλούσε, η ανάσα μας ακουγόταν στην αίθουσα, τόσο μας μάγευε.

Τον Φρέντυ Γερμανό, που επιχειρούσε να μας “ψαρέψει” την πρόθεση πίσω από τα λόγια. Να καταλάβει τι ακριβώς θέλουμε να εκφράσουμε.

Τον Γιώργη Μασσαβέτα, που έψαχνε το ύφος της γραφής, τη ραχοκοκαλιά της σκέψης.

Και τον Γιάννη Απέργη, που με καυστικό χιούμορ μιλούσε για δεοντολογία και κατανόηση, όχι σαν να δίνει μάθημα, αλλά σαν να αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια.

Άλλοι μας πήραν από το χέρι. Άλλοι μας ταρακούνησαν. Άλλοι μας απογοήτευσαν.
Όλοι, όμως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μας άφησαν κάτι.
Μια γνώση. Μια αίσθηση. Ένα παράδειγμα — ή ένα αντίπαλο παράδειγμα.

Δάσκαλοι.
Όχι μόνο αυτοί που διδάσκουν.
Αλλά αυτοί που ενεργοποιούν. Που φωτίζουν.

Χρόνια πολλά σε όλους τους εκπαιδευτικούς. Οι εποχές που διανύουμε είναι εξαιρετικά δύσκολες και γι αυτούς. Αλλά τι μεγαλείο κρύβεται στις αίθουσες διδασκαλίας;
Να σε κοιτούν τόσα αθώα ζευγάρια μάτια, και ο δάσκαλος να μπορεί να δει  έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να ανθίσει.

 

 

 

Related Posts

About author

Related Posts

Tags

Leave a Reply