Μια πόλη, μια σκηνή. Ένα ατέλειωτο κουτσομπολιό σε ρόλο αφηγητή. Μια μαύρη κωμωδία χωρίς φινάλε, χωρίς υπότιτλους, χωρίς πλοκή – μόνο ένα ασταμάτητο πιάνο να παίζει δυνατά, ακούραστα, όπως στα γουέστερν της παλιάς εποχής, την ώρα του απόλυτου χαμού.

Το πολιτικό βαριετέ του Δήμου Κορινθίων εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Κι εμείς, απλοί θεατές σε μια κακοπαιγμένη παράσταση, που αντί για χειροκρότημα προκαλεί αμηχανία, ειρωνεία και – κυρίως – απογοήτευση.

Το Δημοτικό Συμβούλιο έχει πάψει προ πολλού να είναι χώρος σύνθεσης, διαλόγου, πολιτικής παραγωγής. Έχει μετατραπεί σε μια αρένα – ένα ρινγκ πολιτικής ματαιοδοξίας και προσωπικής ανασφάλειας, όπου ο καθένας διεκδικεί τον τίτλο του «σωστού» και του «ικανού», με μοναδικά του όπλα τη φωνή και τα προσχήματα.

Όλοι διαμαρτύρονται. Όλοι έχουν δίκιο. Όλοι δηλώνουν ειδικοί, επιστημονικά πιο καταρτισμένοι, αισθητικά ανώτεροι, πολιτικά δικαιωμένοι, θεσμικά πιο έγκυροι από τους άλλους. Και φυσικά  σχεδόν κανείς δεν είναι διατεθειμένος να συζητήσει, να ακούσει, να συνεργαστεί.

Το θέατρο αυτό έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της πολιτικής κριτικής και έχει μετατραπεί σε ένα καφενειακού τύπου κοινωνικό σχόλιο.
Ποιος ήρθε, ποιος έφυγε, ποιος υπέγραψε, ποιος πρόλαβε να πει πρώτος;
Ποιος ορίζει ποιον και με ποια θεσμική νομιμοποίηση;

Όλοι νομίζουν πως έχουν τον έλεγχο. Στις τελευταίες συνεδριάσεις παρατηρήσαμε τακτικισμούς, μανούβρες, αιφνιδιασμούς, χαρακτηρισμούς προσβλητικούς,  χαμόγελα στην κάμερα των πρακτικών και σπόντες με νόημα.

Η πραγματική ερώτηση όμως παραμένει:
Ποιον αφορά όλο αυτό;

Τον πολίτη που παλεύει να επιβιώσει; Τον επαγγελματία που στραγγαλίζεται από τη γραφειοκρατία και τα χρέη;
Όχι.
Αυτή η φαρσοκωμωδία δεν τον αφορά.
Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο σημείο:
Όταν η πολιτική παύει να αφορά τον πολίτη και γίνεται εσωτερικό παιχνίδι εξουσίας.

Και επειδή παρακολουθώ την αυτοδιοίκηση τριάντα χρόνια, μπορώ να πω με βεβαιότητα:
τέτοια εικόνα Δημοτικού Συμβουλίου δεν έχω ξαναδεί.
Ποτέ δεν υπήρξε τόσο ξεκάθαρη προσπάθεια εντυπώσεων.
Ποτέ τόση αλαζονεία.
Ποτέ τόση ειρωνεία απέναντι στη σοβαρότητα που απαιτούν οι καιροί.

Η πολιτική στην αυτοδιοίκηση δεν είναι μάχη χαρακωμάτων.
Είναι διάλογος. Είναι αντοχή. Είναι συνέπεια. Είναι πράξη.

Και ναι, δήμαρχε Νίκο Σταυρέλη, οφείλεις πλέον να κυβερνήσεις.

Οφείλεις να κάνεις πράξη όσα δεσμεύτηκες απέναντι στους Κορίνθιους.
Οφείλεις να δείξεις ότι δεν ήσουν απλώς η «εναλλακτική λύση» – αλλά μια ουσιαστική επιλογή με δυνατότητα να φέρει αποτέλεσμα.

Ο κόσμος κουράστηκε.

Θέλει καθαρές κουβέντες, όχι υπεκφυγές.
Θέλει δρόμους ανοιχτούς – και κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Θέλει σχέδιο – όχι απλή διαχείριση.
Θέλει ηγεσία – όχι έριδες ενδοπαραταξιακές.

Το  παρασκήνιο, η εσωστρέφεια, πρέπει να σταματήσει. Με ευθύνη όλων.
Ήρθε η ώρα να ειπωθούν όλα ανοιχτά, ξεκάθαρα. 
Γιατί το “ραντεβού του Σαββάτου”, με τον τρόπο που «συνδιαμορφώθηκε», ανήκει πλέον στην πολιτική ευθύνη όλων.
Και κανένας πολίτης δεν μπορεί να το χρεωθεί.

Όπως και να ‘χει, το Δημοτικό Συμβούλιο οφείλει να ανακάμψει.

Η αντιπολίτευση, ειδικά η μείζονα αλλά αλλά και οι νεοεισερχόμενες παρατάξεις,  έχει επίσης ευθύνη.

Ο ρόλος της δεν είναι να περιμένει το λάθος του δημάρχου για να χειροκροτήσει την αποτυχία.
Οφείλει να ελέγχει, ναι.
Αλλά και να προτείνει, να διερευνά, να συμβάλλει.
Να απαιτεί ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Όχι για τη δική της δικαίωση, αλλά για το καλό του τόπου.

Γιατί στο τέλος της ημέρας, η ιστορία δεν θυμάται ποιος φώναξε πιο δυνατά.
Θυμάται ποιος έκανε και ποιος μίλησε με “άλλον λόγο” και “άλλο ύφος”
Ποιος σήκωσε το βάρος του θεσμικού του ρόλου.