Ο Κυριάκος Πιερρακάκης, ο υπουργός Παιδείας (που νομίζει ότι το υπουργείο θα είναι ψηφιοποιημένο ΚΕΠ και τίποτα περισσότερο) δήλωσε, σε συνέδριο που διοργάνωσε το ΜΙΤ στην Αθήνα (17-18/1/2024) σε συνεργασία με την εφημερίδα Καθημερινή: «Η ζωή τριών φάσεων με τον παραδοσιακό διαχωρισμό μεταξύ μάθησης, εργασίας και συνταξιοδότησης έχει τελειώσει».

Στηρίζει δε αυτήν τη «θέση» στο ρόλο που έχουν οι «αναδυόμενες τεχνολογίες», λέγοντας: «Το εκπαιδευτικό τοπίο αλλάζει σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης… η τεχνολογία είναι ο νούμερο ένα επιταχυντής».

Ο κ. Πιερρακάκης δεν έχει πρωτότυπη σκέψη. Μας μεταδίδει τα paper που επεξεργάζονται οι λίντερ της ψηφιακής μετάβασης, δηλαδή μεγάλοι κολοσσοί και πλατφόρμες. Το πολιτικό προσωπικό έχει χρεωθεί την υλοποίηση και διαφήμιση των νέων τεχνολογικών επιτευγμάτων, που παρουσιάζονται ως ουδέτερα, ως φιλικά για τον άνθρωπο και το περιβάλλον, ως επιταχυντές μιας κοινωνίας χωρίς ανισότητες και εκμετάλλευση, κυρίως στο βασίλειο των ατομικών δικαιωμάτων. Των πολύ ατομικών δικαιωμάτων…

Ο κ. Πιερρακάκης με τη δήλωσή του λέει όμως μια αλήθεια: Η κοινωνία που βασιζόταν πρώτον στη μαζική εκπαίδευση, κυρίως δημόσια, δεύτερον στην εργασία με ορισμένες κατοχυρωμένες μισθωτές σχέσεις και συνοδευόμενη από ένα σύστημα κοινωνικής προστασίας και τρίτον, μετά από 40 χρόνια δουλειάς, σε ένα καθεστώς συνταξιοδότησης (αυτό το ας το πούμε «κοινωνικό συμβόλαιο» που κράτησε μερικές δεκαετίας και στη συνέχεια τέθηκε σε αμφισβήτηση από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και την απορρύθμιση που έφεραν), τώρα έχει τελειώσει. Τελείωσε! Κρύβει ο κ. Πιερρακάκης τις αιτίες του τέλους, κρύβει πως πάντα οι κοινωνικές σχέσεις ήταν αποτέλεσμα ενός συσχετισμού δυνάμεων ανάμεσα στους βασικούς πόλους της καπιταλιστικής κοινωνίας. Θεωρεί, ότι τώρα η τεχνολογία, ως μέγιστος επιταχυντής, θα λύσει όλα τα ζητήματα.

Ο τεχνολογικός ντετερμινισμός είναι η νέα απόλυτη αλήθεια, είναι η νέα θρησκεία, είναι το σύγχρονο ναρκωτικό που θα υπερβεί όλες τις αντιθέσεις και θα οδηγήσει σε μια νέα κοινωνία. Ή μάλλον σε ένα τοπίο όπου δεν θα υπάρχει κοινωνία, αλλά κάτι άλλο. Πρόκειται για τη «γυμνή μετάβαση» που επιβάλλει ο ψηφιακός καπιταλισμός, αδιαφορώντας για την εκπαίδευση, την εργασία, τις συντάξεις. Αυτά όλα ανατινάζονται, και τη θέση τους παίρνουν νέες μορφές συγκρότησης, νέες νόρμες, νέοι κανόνες και ρυθμίσεις, που δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο από μεριάς της κοινωνίας. Αυτά συμβαίνουν σε ένα περιβάλλον που όλα αποφασίζονται και προωθούνται από υπερεθνικούς κολοσσούς (οι οποίοι έχουν «πατρίδα»), ξεπερνώντας όλες τις μπαριέρες (σύνορα/εμπόδια) που έθεταν τα Συντάγματα, οι εθνοκρατικές συγκροτήσεις, οι διεθνείς διακηρύξεις και οργανισμοί, οι βιοηθικοί κανόνες κ.λπ. Οτιδήποτε δηλαδή μπορεί να έθετε περιορισμούς στην κίνηση του κεφαλαίου.

Βασική στόχευση είναι από τη μια η τηλεργασία και από την άλλη η τηλεκπαίδευση. Τον καιρό της πανδημίας έγιναν τεράστιοι πειραματισμοί σε αυτούς τους τομείς, και μονιμοποιήθηκαν πολλές διαδικασίες που τότε περιγράφονταν σαν έκτακτες καταστάσεις…

Όσοι μπορείτε κι όσοι χωράτε

Δεν υπάρχει καμία πτυχή της σύγχρονης ζωής, που να μην διαταράσσεται από τις συντελούμενες βαθιές αναδιαρθρώσεις, οι οποίες φέρουν σε όλες τις φάσεις τους το στίγμα της κυριαρχίας των δυνάμεων του κεφαλαίου, των «αγορών». Επομένως η ρήση του κ. Πιερρακάκη υπενθυμίζει, πως πρέπει να ξεχάσουμε το τι σήμαινε ζωή. Καλωσορίσατε, όσοι μπορείτε, όσοι χωράτε (γιατί δεν μπορείτε όλοι και δεν χωράτε όλοι) στο βασίλειο της νέας εποχής. Της εποχής που οι αλγόριθμοι και η Τεχνητή Νοημοσύνη θα λύσουν τα προβλήματα. Για όσους δεν μπορείτε, για τους υπεράριθμους, έχουμε «επιδόματα». Κάτι σαν χάπια για να είστε ήρεμοι και να μην έχετε ακραίες αντιδράσεις. Αν χρειαστεί, έχουμε και μηχανισμούς καταστολής. Ίσως φτιάξουμε και «πάρκα αναψυχής απείθαρχων» κοντά στις ιδιωτικές φυλακές. Πάντως από παντού θα αναβλύζει κέρδος!

Πρόσφατα τα ΜΜΕ άρχισαν μια εκστρατεία, πως όποιος χάνεται π.χ. σε ένα βουνό, ή εγκλωβίζεται σε έναν γκρεμό, και καταβληθούν προσπάθειες για να σωθεί ή να βρει τον δρόμο του, πρέπει να πληρώνει το ανάλογο κόστος. Τα ίδια είχαν πει «δημοσιογράφοι» και την περίοδο την πανδημίας: πως όσοι νοσηλεύτηκαν, πρέπει να πληρώσουν από την τσέπη τους τα έξοδα. Το τέλος της ζωής 3 φάσεων έχει και τέτοιες συνέπειες… Δυστυχώς για αυτά τα θέματα η Τεχνητή Νοημοσύνη δεν μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως. Ίσα-ίσα, ο ψηφιακός καπιταλισμός στοχεύει να εμπεδώσει το «τέλος» των 3 φάσεων προς όφελος της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας: δηλαδή αυτού που κάποια «ανεύθυνα» κινήματα αποκαλούν «το 1% που κυβερνά τον κόσμο»…

Ο Πιερρακάκης είναι υπουργός της Παιδείας…

Ο κ. Πιερρακάκης, μετά από μια θητεία που θεωρήθηκε πετυχημένη στο Υπουργείο Ψηφιοποίησης και προώθησε όλη την εμβολιαστική καμπάνια με επιτυχία, τώρα έχει αναλάβει τα ηνία της Παιδείας. Βασική στόχευση [στα πλαίσια του ψηφιακού μετασχηματισμού (καπιταλισμού)] είναι, από τη μια η τηλεργασία και από την άλλη η τηλεκπαίδευση. Τον καιρό της πανδημίας έγιναν τεράστιοι πειραματισμοί σε αυτούς τους τομείς, και μονιμοποιήθηκαν πολλές διαδικασίες που τότε περιγράφονταν σαν έκτακτες καταστάσεις. Το πολιτικό όφελος για τον ψηφιακό καπιταλισμό, πέρα από τον πιο άμεσο έλεγχο και τη συγκεντροποίηση στοιχείων και δεδομένων, είναι η κατάργηση του Δημόσιου Χώρου, το κυριολεκτικό άδειασμα της Δημοκρατίας και η απομάκρυνση του Πολίτη από τους υπόλοιπους συμπολίτες. Δηλαδή η κατάργηση και της έννοιας του Πολίτη και της Δημοκρατίας.

Οι καραντίνες, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, η αποστασιοποίηση, ο φόβος και ο τρόμος δια των ΜΜΕ, ο έλεγχος ολόκληρων πληθυσμών, ήταν μια τεράστια πρόβα τζενεράλε, ένας μεγάλος προθάλαμος για τη «γυμνή μετάβαση» στον ψηφιακό κόσμο και την κατάργηση των 3 φάσεων της ζωής όπως την ξέραμε. Ο επιστημονισμός και η θεωρία περί ουδέτερης Τεχνο-Επιστημονικής Επανάστασης ήταν ένας από τους βασικούς λόγους, που η Αριστερά σιώπησε και συνέργησε σε όλη την περίοδο της πανδημίας, ενώ ακόμα και τώρα κρατά μια στάση ανόητη απέναντι στο τι επιχειρείται με την τεχνητή νοημοσύνη. Στην ουσία δια του επιστημονισμού έχει αυτο-εγκολπωθεί μέσα στις διαδικασίες του ψηφιακού καπιταλισμού.

…και η τηλεργασία και τηλεκπαίδευση είναι στο τιμόνι

Τώρα έχουμε το εξής παράδοξο: Το κίνημα των φοιτητών θέτει το ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, προωθεί μια κινητοποίηση με μορφή πάλης την κατάληψη και ταυτόχρονα το ίδιο το πανεπιστήμιο και όλες οι λειτουργίες είναι σε ισχύ μέσω της τηλεκπαίδευσης και των τηλε-εξετάσεων. Οπότε οι μεν του φοιτητικού κινήματος δηλώνουν ευχαριστημένοι και νομίζουν ότι «νικούν» (μαζί και το ΚΚΕ), το δε Πανεπιστήμιο λειτουργεί, κάποιοι φοιτητές (οι περισσότεροι) νομίζουν, ότι οι εξετάσεις εξ αποστάσεως είναι ευκολότερες, το υπουργείο (και η κυβέρνηση) ξεδιάντροπα καταργούν με το έτσι θέλω το αυτοδιοίκητο των ΑΕΙ (το Σύνταγμα έχει κουρελιαστεί), ασκώντας τρομοκρατία και προς τους καθηγητές (να εφαρμόσουν οπωσδήποτε την τηλεκπαίδευση και τις τηλε-εξετάσεις, αλλιώς θα υποστούν κυρώσεις και συνέπειες). Και οι φοιτητές νομίζουν, ότι είναι κίνημα, αφού συνεχίσουν ορισμένες σχολές τις καταλήψεις, ενώ ταυτόχρονα κλείνουν το μάτι στους συναδέλφους τους, να δώσουν εξετάσεις εξ αποστάσεως (για το καλό όλων…).

Η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση στο τιμόνι. Αυτό είναι το αποτέλεσμα. Και το «κίνημα»; Πέρα βρέχει. Πέρα βρέχει για τον ψηφιακό καπιταλισμό και τις αναδιαρθρώσεις του σε εργασία, παιδεία, κοινωνία. Πέρα βρέχει για τη χώρα και τις ανάγκες της. Πέρα βρέχει για το μέλλον. Ή μάλλον, εκδηλώνει κάποιο ενδιαφέρον για τις προσεχείς ευρωεκλογές και τα ποσοστά, τις κατεβασιές και άλλα τέτοιας φύσεως. Το «κίνημα» μάλλον δεν θυμάται, ότι ο Κλάους Σβαμπ εδώ και 3-4 χρόνια έχει πει, ότι στο μέλλον δεν θα χρειαζόμαστε τις εκλογές, αφού οι αλγόριθμοι θα μπορούν να προβλέπουν με ακρίβεια το αποτέλεσμα. Γιατί να ταλαιπωρούμαστε ακόμα και με την επιστολική ή την ηλεκτρονική ψήφο;

Από Ρούντι Ρινάλντι /edromos.gr