Σε πρωτακουσα παιδάκι, μαθητής στην Ε η στην ΣΤ δημοτικού.

Δεν θυμάμαι ακριβως … Εκεινο το καλοκαιρι του 74 ,όταν η Δημοκρατία έκανε τα πρώτα της δειλά ,μα περήφανα βήματα μετα απο 7 χρονια … σιωπής.

Ένα κάποιο βράδυ λοιπόν ,στο σπίτι του θείου μου ,με τη μεγάλη βιβλιοθήκη που στοίχειωσε μέσα μου για μια ζωή έβαλε στο πικ- απ, ενα Μεγάλο δίσκο 33 στροφών …με τίτλο τα τραγούδια του αγωνα [μετα στην εφηβεία συνειδητοποίησα οτι εκείνη τη βραδιά ενα καινουργιο κεφάλαιο ειχε ανοίξει στην ζωη μου ] ο ξαδερφος μου φοιτητής της Ιατρικής [πρότυπο για μας] που συμμετείχε στις κινητοποιήσεις εκεινες τις μερες του πολυτεχνείου μαζι με τους νέους που τους έλεγαν αλητες οπως εγραφε χαρακτηριστικα κι ο ποιητης ,ελατε ν ακούσετε είπε μια τρομερή φωνη . Πλησιάσαμε κοντά με την ξαδέρφη μου κι εναν φιλο του, εβαλε τερμα την ενταση και μεσα στο δωμάτιο λες και ξεδιπλώθηκε η ρωμιοσύνη ολάκερη απο τους μουσικούς δρόμους του Μικη και την στεντόρεια φωνη της Φαραντούρη.

Μεγαλώσαμε απότομα εκεινες τις μερες…

Η πολιτικη μπηκε στο αιμα μας.

Ξαφνικά αρχισε η αναζήτηση ενος αλλου κοσμου..Τα γεγονοτα ετρεχαν…

Τα τραγουδια περιεγραφαν εναν αλλον κοσμο.

Τα οραματα του Μακρυγιαννη,οι ποιητές, ο Ριτσος, ο Ελυτης, ο Αναγνωστακης, ο Βαρναλης, ο Σεφερης αρχίσαν να φωλιάζουν στην ψυχη μας…

Δεν πολυκαταλαβαιναμε, αλλα ολα ηταν σαν ενας δυνατος αερας που σε συνεπερνε ,σε ταξιδευε,σε μερη μαγικα οπου ο ανθρωπος αναβαπτιζοταν μεσα απο ιδεες πανανθρωπινες ,για εναν ομορφοτερο κοσμο. Περισσοτερο δικαιο…
Κι ετσι ξεκινησε αυτο το ομορφο ταξιδι που κραταει ως τα σημερα…οσες δυσκολιες κι απομυθοποιησεις κι αν εχει…

Ξερεις αποψε Μικη που ετοιμαζεσαι να φυγεις θελω να σου πω ενα ευχαριστω….ενα ευχαριστω γιατι μεσα κι απ την δικη σου πορεια εμαθα ν αγαπω μ εναν ιδιαιτερο τροπο την πατριδα μου ,χωρις να μισω τις πατριδες των αλλων….

Εμαθα να σεβομαι την παραδοση του λαου μου χωρις να ειμαι δεσμιος προκαταληψεων κι αναχρονιστικων αντιληψεων….

Έμαθα να αγωνιζομαι για αρχες και αξιες που ειχαν στον πυρηνα τους τον ανθρωπο…εμαθα την γλωσσα των ποιητων ,του δικαιου και της ελευθεριας…Τη γλωσσα δηλαδη που ενωνει εναν Χριστο,εναν Τσεγκουεβαρα,εναν Λαμπρακη,εναν Νικηταρα,εναν Παναγουλη,εναν Πετρουλα,εναν Αυξεντιου,εναν Κωστα Γεωργακη,εναν Σπυρο Μουστακλη,μια Ηλεκτρα Αποστολου,μια Λελα Καραγιαννη….

Έμαθα Μικη να νοιώθω περήφανος για την δικη μας σημαια αυτη που κυμάτισε στον απελευθερωτικο αγωνα του 21,του 12-13, του 1940,αυτη που κυμάτισε στην ελευθερη Ελλαδα πανω στα βουνα αντιστεκομενη στην βαρβαροτητα των φασιστων…αυτη που πρωτοστάτησε στους αγωνες για την Δημοκρατια με το 1-1-4….

Για την Ενωση με την Κυπρο στον αντιδικτατορικο αγωνα, στο πολυτεχνειο, στον αντιμνημονιακο αγωνα της τελευταιας δεκαετιας…

Ξερεις Μικη δεν φευγεις αποψε μοναχος σου…μαζι σου ερχονται σαν φρουρα τιμητική τα χρονια της εφηβειας ολων μας…χιλιαδες μικρα αστερακια σ εναν ολοσκοτεινο ουρανο που αποψε θα φωτισει οπως το βραδυ της Αναστασης…της Αναστασης ενος λαου που ηθελε να ναι λευτερος…που ηθελε να ναι ανεξαρτητος..που ηθελε αερα καθαρο στα πνευμονια του…γι αυτο και τον εσταυρωσαν ξανα και ξανα μες τους αιωνες…
Ξερεις Μικη δεν φευγεις μοναχος αποψε !

ΥΓ Γράφτηκε στις 2  Σεπτεμβρίου 2021