….Κάπου εδώ αρχίζει η ιστορία, η δική μας ιστορία …κι είναι όμορφη, συναρπαστική και ενδιαφέρουσα όπως άλλωστε χιλιάδες άλλες ιστορίες ανθρώπων που πέρασαν απ αυτήν την ζωή…

Όμως αυτή η ιστορία είναι ολοδικη μας και είναι μια κληρονομιά που μας ακολουθεί με συγκεκριμένες αρχές και αξίες ,που καθορίζουν έως τα σήμερα και την δική μας πορεία ,(καλή ή κακή ο χρόνος θα δείξει).

Σε τελική ανάλυση, εκείνο που μένει κάθε φορά, είναι ο αγώνας και η προσπάθεια για κάτι καλύτερο …οχι καλύτερο μονάχα για τον εαυτό μας και την οικογένειά μας αποκλειστικά… αλλά και για τον διπλανό μας … όπως και για όσα και όσους ακολουθήσουν σ ένα σύμπαν που διαρκώς διαστέλλεται καταγράφοντας σε μία κυτταρική μνήμη όλα εκείνα που είσαι εσυ ως αποτέλεσμα προβολής ανθρώπων, γεγονότων, καταστάσεων σε μια χρονική στιγμή που μέχρι να τα συνηδητοποιησεις έχεις περάσει στην αντίπερα όχθη όπως μια δέσμη φωτός που διεισδύει σ ενα σκοτεινό δωμάτιο …

Κι έτσι, εκείνο το πρωινό ,που διασταυρώθηκαν τα βλέμματα τους, γεννήθηκε το φως… ενα φως αληθινό, άσβεστο και παντοτινό για την οικογένειά μας…
Δύο νέοι γνωρίζονται, ερωτεύονται και παντρεύονται …
Εκείνος απο το Άργος… τ όνομα του Αριστοτέλης Δημ. Καλλής, ενας πραγματικός λεβέντης με αδιαπραγματευτες αρχές, ευαίσθητος και δυναμικός , γεννημένος στις 21-1-1888 ,κι εκείνη μια όμορφη κοπέλα ,εξ ίσου ευαίσθητη και δραστήρια απ την Νεμεα , η Αγγελική Γεωρ.Γεραγα γεννημένη στις 2-7-1892….
Απ την αρχή ,όταν τυχαία συναντιούνται, καταλαβαίνουν και οι δύο πως θα είναι μαζί για πάντα..
Ανασταίνουν τέσσερα παιδιά τον Δημήτρη,τον Γιώργο,τον Αλέκο και την Ευγενία ,μια οικογένεια δυνατή μεσ το χρόνο με σκαμπανεβασματα , δύσκολες στιγμές, οικονομικά αδιέξοδα, πολέμους [Βαλκανικοί,Ελληνο-Ιταλικος
, Κατοχή, Εμφύλιος],μα με ισχυρά χαρτιά κάτω απ ολα αυτά ,την πίστη ,την ενότητα,τον σεβασμό και την αγάπη που τούς δίνει ένα προβάδισμα σε οτι επιχειρούν πάντα με αξιοπρέπεια, ευγένεια και συμπόνοια προς τους άλλους… Κι όταν μετά απο πολλά χρόνια έχουν αποκαταστήσει τα παιδιά τους ,και χαίρονται τούς καρπούς τών προσπαθειών τους , πρώτος φεύγει ο Αριστοτέλης στις 22-9-1977..σαν πουλάκι μετά το τελευταίο του γεύμα που τού το δίνω εγώ μπουκιά – μπουκιά [λόγω τής χρόνιας αδυναμίας του να αυτοεξυπηρετηθεί ] λίγο πρίν μαζευτεί όλη η οικογένεια κατά τα συνήθη ,για το βραδινό φαγητό ..Γέρνει το κεφαλάκι του ελαφρά στα πλάγια κι αποχωρεί αθόρυβα όπως ειχε έρθει στην ζωή τής Αγγελικής … κι εκείνη, έχοντας σοβαρό πρόβλημα με την καρδιά της ,παθαίνει ισχυρή κρίση που λίγο ακόμη και θα τον ακολουθούσε στο μεγάλο του ταξίδι… Είναι η πρώτη φορά που δεν θα είναι μαζί …Στην κηδεία του είναι απούσα με ορό και φαρμακευτική αγωγή…και ο μεγάλος τους γιός που τής έχει μεγάλη αδυναμία , όπως και τα υπόλοιπα άλλωστε αδέρφια, φωνάζει εκείνη τη μέρα κατά την διάρκεια της τελετής σπαρακτικά:<<οχι πατέρα δεν θα την πάρεις κοντά σου>>…
Και ευτυχώς δεν την πήρε ,αν και πάντα συνεχίζει να τον έχει στην καρδιά της μέχρι την τελευταία της πνοή στις 29-7-1983…. όπου φεύγει κλείνοντας έναν μεγάλο κύκλο , αφού έχει απολαύσει στο έπακρο την αγάπη ,τον σεβασμό και την λατρεία στο πρόσωπο της από τα παιδιά ,τα εγγόνια ,τις νύφες και τον γαμπρό της… Φεύγει κι εκείνη για το μεγάλο ταξίδι για να τον συναντήσει έχοντας τη σιγουριά πως αυτό που δημιούργησαν με τον αγαπημένο της Τέλη θα έχει συνέχεια πάνω στις αδιαπραγματευτες αρχές που κι εκείνη με τον δικό της άνθρωπο ακολούθησαν…. Τιμιότητα…. αγάπη….. σεβασμός… αλληλεγγύη και αγώνας για ένα όμορφο σπιτικό,για έναν δικαιότερο κόσμο….Κι έτσι, κάτι σαν παραμύθι αυτή η μικρή ρομαντική ιστορία τών δύο νέων ανθρώπων τού Τέλη και της Αγγελικής , άνοιξε έναν μεγάλο δρόμο…ως κληρονομιά και παρακαταθήκη συγχρόνως …τον δικό μας δρόμο … πού δεν είναι τίποτε άλλο απο τον δικό τους δρόμο που παραμένει πάντα η φωτεινή μας ακτίνα σ αυτούς τους δύσκολους και σκοτεινούς καιρούς που ο άνθρωπος χαμένος ,θλιμμένος και μπερδεμένος ,αναζητά την αλήθεια της ψυχής του στα άψυχα,στα μάταια και τα επιφανειακά …
Καληνύχτα παππού ..
καληνύχτα γιαγιά… πόσο λίγο τελικά είναι ένα ευχαριστώ προς εσάς… πόσο λίγο…
Με αγαπη

ο εγγονός σας….Τελης Καλλης