Δεν ξέρω αν είναι ο χρόνος εντός μιας μαύρης τρύπας πού επιβεβαιώνει το αδιέξοδο και το μάταιο τού πράγματος, ή ο φόνος τής καθημερινότητας από προσδιορισμένα κατά παραγγελία απροσδιόριστες δυνάμεις, εκείνο πού όμως ξέρω σίγουρα είναι ότι με έναν άκομψο (επιεικής όρος)τρόπο, η εξουσία ως κοινός εγκληματίας τού κοινού ποινικού δικαίου σε καθημερινή βάση εκτελεί με την βοήθεια των ανθρωποφυλακων τού συστήματος κάθε στιγμή χαράς, γαλήνης, ευτυχίας δημιουργώντας παράλληλα ενοχές για κάτι πού δεν έχεις κάνει, για κάτι πού δεν έπραξες ,για κάτι πού αποφασίζουν οι άλλοι για σένα χωρίς εσένα.
Η άρνηση λοιπόν είναι η ενδεδειγμένη λύση ,η προτεινόμενη θέση στην επιβεβλημένη αντίθεση ,ως απάντηση στους κρετινους της εξουσίας τών ολίγων πού διαρκώς ισχυροποιείται, ως η τελευταία υποχρέωση έναντι τού εαυτού μας ,σε μια ζωή πού έχασε πλέον το χρώμα,τον ήχο και την ένταση τού φωτός της…