Τέτοιες μέρες, όπου φτάνουμε σιγά σιγά στο τέλος της προεκλογικής διαδρομής, πολλά ζητήματα, διόλου ασήμαντα, κρέμονται στα μανταλάκια της απέραντης αυλής των Κοινωνικών Μέσων και ξεκρεμιούνται αμέσως, ίσα ίσα για την έκθεση, πριν προλάβουν να στεγνώσουν, μέχρι να γίνει η επόμενη πλύση και μπουγάδα πληροφοριών και βγουν άλλα.

Αυτό που απασχόλησε τον τελευταίο καιρό, είναι η δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ να καταργήσει την ελάχιστη βάση εισαγωγής στα πανεπιστήμια. Έγινε μια προσπάθεια να οργανωθεί ένα πανδαιμόνιο, ένα ασίγαστο πένθος για τα πανεπιστήμια ακολούθησε, σαν όλα τ’ άλλα να ήταν καλώς καμωμένα, «θα περνούν όλοι, κι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται», έσπευσαν αμέσως να κατηγορήσουν κάποιοι, χωρίς κανείς να μπει πραγματικά στον κόπο να διαβάσει πίσω απ’ τις λέξεις, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, παρά μόνο αρκέστηκαν να τη λιθοβολήσουν ως μια άλλη αφορμή αντιπολιτευτικής επίθεσης. Αδυνατούν να σκεφτούν πως πρέπει να στοχεύσουμε (άπαντες πολίτες) στον αποθηλασμό απ’ την τοξικοεξάρτηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης των νέων που καταναγκαστικά προστρέχουν επειδή δυσκολεύονται να συνεργαστούν με ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, καθολικά υποταγμένο στην ξερή αποστήθιση, κοινώς παπαγαλία, και την προκάτ, απονεκρωμένη, αγόγγυστα ανιαρή και άψυχη προσέγγιση της σχολικής μάθησης που βασανίζει καθηγητές και μαθητές. Είναι μια προσπάθεια καταπολέμησης της γνωστής πολιτικής που αμιλλάται το ιδιωτικό κέρδος και τα πληρωμένα πτυχία έναντι των δημοσίων. Επομένως, διαστρεβλώνουν αντί να συνιστούν όσοι βιάστηκαν να πάρουν θέση, λοιδορούν αντί να επιχειρηματολογούν.

Πριν ένα μήνα κυκλοφόρησε η είδηση πως 20.000 και συμπολίτες μας υπέβαλαν αίτηση, έναντι των 4.500 διαθέσιμων θέσεων, για τα Πρότυπα, Πειραματικά και Εκκλησιαστικά σχολεία για την ερχόμενη σχολική χρονιά. Και αναρωτιέται κανείς γιατί οι γονείς θέλουν να απομακρύνουν τα παιδιά τους απ’ το δημόσιο σχολείο; Μήπως γιατί οι υποδομές αγγίζουν τον τρίτο κόσμο; Μήπως γιατί η δημόσια διδασκαλία έχει γίνει πια έρμαιο των φροντιστηρίων; Μήπως γιατί οι υπερήλικες καθηγητές, μη δυνάμενοι να συνταξιοδοτηθούν στην ώρα τους, παρεμποδίζουν άθελά τους το νέο αίμα να μπει στις τάξεις, το οποίο αναχαιτίζεται απ’ τον καταντημένο ουτοπικό διορισμό και προτιμάται να γερνά πρόωρα στα ιδιωτικά φροντιστήρια με δεκάωρη, εντεκάωρη εργασία που δεν αποτιμάται όπως θα ‘πρεπε στον μισθό τους; Μάλλον εκείνοι που μεμψιμοιρούν για την ελάχιστη βάση, προτιμούν την ελάχιστη βάση μισθού των νέων και εσαεί αδιόριστων καθηγητών. Δεν αποτελεί μια πανάκεια το προτεινόμενο μέτρο, απλώς ένα πρώτο βήμα επίλυσης, μια κανονιά στο θωρακισμένο κάστρο της ακριβής παιδείας. Μακάρι να παραδειγματίζονταν κι άλλοι σ’ αυτό.

Ανάλογο στραγγαλισμό της αλήθειας υπέμεινε και η αποχή ορισμένων, του αριστερού τόξου, κομμάτων απ’ το μπλόκο του κόμματος Κασιδιάρη στη Βουλή. Κι αυτή η στάση αμέσως κατηγορήθηκε ως ανεκτική στη βία. Εξόφθαλμο και επικίνδυνο είναι το τσουβάλιασμα που προβλέπει η –ευρείας φύσεως– τροπολογία της Ν.Δ. για τις εγκληματικές οργανώσεις που διεκδικούν θέση στο Κοινοβούλιο· το δημαγωγικό προκάλυμμα των «Ελλήνων του Κασιδιάρη» αποτέλεσε την τέλεια μάσκα νομοθετικής αναπροσαρμογής που προωθήθηκε ως εργαλείο για την ασάφεια των άκρων που λαμβάνουν πια διττή υπόσταση. Επομένως, το ανώτατο δικαστήριο είναι σε θέση αβλεπεί και οποτεδήποτε να καταδικάσει και να κρίνει ακατάλληλο οποιοδήποτε κόμμα για την κάλπη, όσο κι αν κασσανδρικό ακούγεται σε κάποιους. Η εμπιστοσύνη στο δημοκρατικό σώμα των πολιτών είναι απογοητευτικά ανύπαρκτη, όπως θίχτηκε εκτενώς την προηγούμενη εβδομάδα σ’ αυτή τη στήλη. Το κράτος φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό.

Η εσκεμμένη παραγκώνιση του ζητήματος δεν έπαιρνε άλλη αναβολή. Απ’ το 2020 ο συγκεκριμένος βρίσκεται πίσω απ’ τα κάγκελα και παρ’ όλα αυτά του επιτράπηκε τρία χρόνια τώρα να ιδρύσει κόμμα, να πραγματοποιήσει μια εσώκλειστη προεκλογική καμπάνια, με δωρεάν διαφήμιση απ’ τα κανάλια κι αποκτώντας περισσότερη φήμη, για να μπλοκαριστεί τελικώς δεκαεννιά μέρες πριν τις εκλογές και να συζητάμε, ορισμένοι έντρομοι, για το πού θα διοχετευθούν οι ψηφοφόροι του.

Το παιχνίδι των μασκών και των παρωπίδων, που τους μοιάζουν, πρέπει να πάψει επιτέλους αν δεν θέλουμε να νομίζουμε πως μετέχουμε σε καρναβάλι. Τα παραμορφωτικά τεχνάσματα, οι καλοστημένες μεθοδείες, οι φθηνές απειλές, οι απόχες εντυπώσεων κι όλα τα επιδέξια εργαλεία κυνηγιού ψήφων, χρησιμοποιούνται αφειδώς σ’ αυτή την περίοδο του επιτρεπτού κυνηγιού. Ας είμαστε εν εγρηγόρσει…