Θλιβερά περιστατικά λαμβάνουν χώρα περιοδικά, σε σχολεία, φροντιστήρια, πανεπιστήμια, γυμναστήρια και λοιπούς δημόσιους χώρους όπου οι εμπλεκόμενοι καταφεύγουν γρήγορα και χωρίς δεύτερες σκέψεις στην επίλυση διαφορών δια μέσω του ξύλου. «Πιάστηκαν στα χέρια», ακούγεται συχνά η εύγλωττη αυτή φράση που προδίδει, εξίσου εύγλωττα, την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε ανάλογα γεγονότα.
Πρέπει όμως να παραδεχτούμε πως η –δυστοπικής κλίμακας– πραγματικότητα δεν φέρει ολόκληρο το μερίδιο ευθύνης για τα νεανικά ξεστρατίσματα. Οφείλουμε να δώσουμε προσοχή στη διαστρεβλωτική κουλτούρα βίας που διαφημίζεται ασύστολα, ακόμη και αθέλητα, έχοντας κυριεύσει εμφανώς τα Μέσα στα οποία οι νέες γενιές φαίνεται να έχουν επενδύσει τους τρόπους διασκέδασής τους. Βιντεοπαιχνίδια που απαιτούν την εξολόθρευση, τον αμείλικτο βασανισμό, τον ωμό θάνατο, συνηθίζουν τους παίκτες στα όπλα, στον πόλεμο, στο χάος, χαλυβδώνουν αισθήματα μίσους, οργής, μισαλλοδοξίας, καθηλώνοντάς τους σε μια κίβδηλη θέση παντοκράτορα και προσφέροντάς τους, έστω και σε αυτά τα ελάχιστα λεπτά παραισθητικής εξουσίας, την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να ελέγχουν τον κόσμο από ένα πλαστικό τηλεχειριστήριο. Γνωστά τραγούδια που ειδωλοποιούν την οπλοκατοχή, το εμπόριο και τη χρήση ναρκωτικών, την επιδίωξη επιδερμικών και προπάντων επωφελών για τους ίδιους φιλικών και ερωτικών σχέσεων, τα αλληλολιβανίσματα παραδοχών δύναμης και κύρους, την πλουτοθηρία, ακόμη κι αν κερδίζεται με δόλιους και απάνθρωπους τρόπους, κάνουν κυριολεκτικά «σουξέ» στο Διαδίκτυο.
Όλα αυτά αποτελούν προσοδοφόρο έδαφος αποσυμπίεσης όλων των κατώτατων ποταπών συναισθημάτων που μπορεί να παράγει ένας ανθρώπινος νους κι αντί να τιθασευτούν σωστά και σύμφωνα με τις υποδείξεις ειδικών ψυχολόγων που βρίσκονται ανήμποροι μπρος στο ψηφιακό μονοπώλιο εύπεπτης τέρψης, οξύνονται με τον καιρό γεννώντας αντικοινωνικά τέρατα, σαν το φίδι που καταλήγει να δαγκώνει την ουρά του.
Τα κανάλια επικοινωνίας με την ενήλικη όχθη δείχνουν συνεχώς ν’ αναχαιτίζονται με μένος απ’ την πλευρά των νέων. Είτε γιατί νιώθουν απογοητευμένοι απ’ τον κόσμο που τους παραδίδεται και η έκρυθμη αντιδραστικότητά τους λαμβάνει αυτοκαταστροφικό ρόλο δήμιου, είτε γιατί ψάχνουν νέους τρόπους διαφυγής, αντιμετώπισης, πάλης με το αόρατο κήτος που ονομάζεται μέλλον, προσπαθώντας να το δαμάσουν με τις δικές τους δυνάμεις, όπως κάθε γενιά στο παρελθόν που σήκωσε τα μανίκια των ευθυνών σε ώρες δύσκολες.
Αλίμονο σε εκείνους που αδιαφορούν, αψηφούν άκριτα, λοιδορούν, βάζουν τη βία ως ύστατο (πρότερο για εκείνους) διαμεσολαβητή σε προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό επίπεδο, συγχρωτιζόμενοι με κάθε χαμερπές χαρακτηριστικό τους. Ο κρίκος που ενώνει το χάος με την τάξη είναι η λογική, και άμα «σπάσει» τίποτα απ’ τα δυο δεν μπορεί να σώσει τον άνθρωπο απ’ τη στιγμή που αποδεδειγμένα η ανάμειξή τους, αυτό το «κοκτέιλ» που ζούμε καθημερινώς με το παρακράτος, αποτελεί τοξικός συνδυασμός για τις κοινωνίες πολιτικών όντων που έχουν λόγο, άποψη, δικαιώματα και ευθύνες.
Αν τα παιδιά δεν το διδαχτούν αυτό, φοβάμαι πως το λύγισμα του κρίκου ολοένα και θα ενισχύεται· κι άντε να τον ξαναφέρεις στα ίσια του με φωτιά, φόβο, αίμα και πόνο, όπως η ιστορία φανερώνει αιώνες τώρα.