Η μέρα της γυναίκας ήταν στις 8/3, μια «πικρή» γιορτή, όχι μόνο εξαιτίας του πένθιμου κλίματος που λυμαίνεται στη χώρα την τελευταία εβδομάδα και θα συνεχίζει να πονά ωσάν ανοιχτή πληγή για πολύ καιρό ακόμη, αλλά και λόγω των απολογιστικών σκέψεων που κάνουμε όλοι, σε παγκόσμιο επίπεδο, για τη θέση της γυναίκας στον σύγχρονο κόσμο.

Η ισπανική εφημερίδα El País, σε πρόσφατο άρθρο της με θέμα τον φεμινισμό σήμερα, αναγγέλλει τα πλήγματα που υπέστη το γυναικείο φύλο από την πανδημία καθώς φαίνεται να πλειοψηφεί στα ποσοστά ανεργίας, βρισκόμενες συνάμα στην πρώτη γραμμή έκθεσης στον ιό διότι το 70% των εργαζομένων σε νοσοκομεία είναι γυναίκες.

Το κίνημα του #MeToo άνοιξε τον σφραγισμένο επί χρόνια ασκό του Αιόλου, με σκοπό να βάλει τάξη στην τοξική, βίαιη, εγκληματική συμπεριφορά, κυρίως στον χώρο εργασίας, από ανωτέρους ή συναδέλφους, ανεξαρτήτως φύλου θυμάτων και θυτών, φέρνοντας το ζήτημα της ισότητας και της δικαιοσύνης σε πρώτο πλάνο. Στη χώρα μας, αρκετά καθυστερημένα, πριν από δύο χρόνια, ήρθε αυτό το απελευθερωτικό κύμα εν μέσω πανδημίας και κρίσης. Οι κλειστοί χώροι ήταν απαγορευτικοί για το ευρύ κοινό, συνεπώς και τα θέατρα, εκτός ορισμένων που επέλεξαν τις διαδικτυακές πλατφόρμες και την εξ αποστάσεως θέαση που είχαν μια θερμή ανταπόκριση σ’ αυτές τις έκτακτες περιστάσεις.

Ας μη γελιόμαστε όμως, το κλονιζόμενο έδαφος του σανιδιού (μιας και μόνο εκεί φάνηκε να περιορίστηκε η ισχύς τού κινήματος) ήταν αυτό που επέτρεψε στα θύματα να βγουν με θάρρος και δύναμη ψυχής να μιλήσουν για τα περιστατικά που τους έχουν σημαδέψει. Τα θέματα μονοπωλούσαν για μήνες τα Μίντια μέχρι που ο ορυμαγδός άρχιζε να καταλαγιάζει, εν μια φράση: Τα θέατρα άνοιξαν, τα στόματα έκλεισαν.
Για άλλη μια φορά τα σκάνδαλα προσωποποιήθηκαν, χάσαμε την ουσιαστική βολή που μας εφιστούσε το, εν πολλοίς εμπορευματοποιημένο, κίνημα και συρρικνώσαμε το νόημά του σε δυο προβεβλημένα πρόσωπα που ενσάρκωσαν ρόλο αποδιοπομπαίου τράγου, φορτώθηκαν το μίσος και το όνειδος μιας κοινωνίας που κώφευσε στα υπόλοιπα κρούσματα και περιστατικά, καταντώντας να συζητά για τις πολύκροτες (;) δίκες με κίτρινα και σκανδαλολογικά κίνητρα, ένα κοινό που έχει μάθει να παρακολουθεί τις ζωές των άλλων μέσα από την κλειδαρότρυπα του κουτσομπολιού.

Είναι απολύτως δικαιολογημένο να νιώθουν τα θύματα σήμερα εγκαταλελειμμένα απ’ την αρωγή της πολιτείας, βλέποντας τους θύτες τους να βρίσκονται, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, στην αθιβολή του κόσμου κι έπειτα να λησμονούνται, να αποσιωπούνται συλλήβδην απ’ τα Μέσα τα παραπτώματά τους, εν είδει παραγραφών. Η δικαιοσύνη, πράγματι, για άλλη μια φορά αποδείχθηκε τυφλή ή καλύτερα εθελότυφλη· έσπρωξε προς το αόριστον του χρόνου αρκετές υποθέσεις για άλλη μια κατόπιν εορτής απονομή δικαίου, όταν κι αν εφόσον αυτή αποδίδεται…

Στην ελληνική τηλεόραση, απ’ την άλλη, βασικό ακόμη μέσο ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης γι’ αυτά τα θέματα, απότοκο του κινήματος αυτού αποτέλεσε η ριζοσπαστικώς ραγδαία σοβαροφάνειά της (σκοπίμως η χρήση της συγκεκριμένης λέξης)· εκπομπές που κυρίως ασχολούνταν με την ερμηνεία των άστρων, τις συνταγές μαγειρικής και τα καυτά νέα της σόουμπιζ της Ψωροκώσταινας, πέρασαν, ασκαρδαμυκτί, στο πολιτικό, κοινωνικό, επικαιρικό ρεπορτάζ, με ανεβασμένους τόνους και περιέργως οξυμένο το ενδιαφέρον για τον απλό κόσμο που δεν συχνάζει σε ιν μαγαζιά, δεν αγοράζει ακριβές κρέμες ομορφιάς, δεν κάνει μπότοξ, ούτε διακοπές στη Μύκονο, ούτε σπαταλά έναν ολόκληρο μισθό σε ρούχα και παπούτσια – πουλώντας, οι φερόμενοι τηλεαστέρες, μια καλά σκουπισμένη απ’ το αισχροκερδές ξεσκονόπανο «λαϊκοσύνη» παλαιότερων ετών, μόνο και μόνο για να ανεβούν οι πεσμένοι αριθμοί στα μηχανάκια της AGB.

Στο φάσμα του όποιου κέρδους, που μοιάζει με χωνευτήρι, όλα μπορούν να κονιορτοποιηθούν: εγκλήματα, σκάνδαλα, βιασμοί, προβληματισμοί που άπτονται θεμελιακών δικαιωμάτων και νομίμων αξιώσεων. Ας μην χώνουμε στην παραισθητική άμμο το κεφάλι μας, τρέφοντας το αποχαυνωτικό ουτοπικό όνειρο πως όλα θα φτιάξουν αυτόματα, χωρίς να κουνήσουμε το μικρό ανυπόλογο δαχτυλάκι μας.
Γλυκόπικρη η γιορτή για τη μέρα της γυναίκας, λοιπόν. Ας ελπίσουμε αυτή η επέτειος να επιφέρει την απαραίτητη αναρρίπιση ενδιαφέροντος για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν (όχι μόνον οι επιφανείς!) ακόμη και σήμερα και να μην γίνουν προϊόν εκμετάλλευσης διαφημιστικών σλόγκαν, ατροφώντας πάλι τόσο γρήγορα οι καίριες συζητήσεις και οι προσπάθειες ομάλυνσης διαφυλικών ρατσισμών