

Α)
Ο Παλαμάς, οραματίζεται ένα διαφορετικό, σύγχρονο σχολείο, το οποίο περιγράφει με πολύ ζωντανά χρώματα:
“Φαντάζομαι το σχολείον τού μέλλοντος, το σχολείον τής πρώτης ηλικίας, ως έν ωραίον υπαίθριον μάλλον, υπό το φώς τού ηλίου και τών δένδρων τάς σκιάς εντευκτήριον, όπου μαθηταί καί διδασκάλοι θά επικοινωνούν αδελφικώς και οιονεί παίζοντες είς περιβάλλον όπου η παιδία και η άμιλλα, το χρέος και η αγάπη, η υποχρέωσις και το αίσθημα, η μελέτη και η χαρά θα συναποτελούν αδιάρρηκτα σύνολα εναρμόνια.
Ο κινηματογράφος θα έχει εκεί πολλά νά κατορθώση”
……………………………
Β)
Στήν Ελλάδα τήν πρώτη και για πάρα πολλά χρόνια μοναδική, περίπτωση εφαρμογής αυτού πού οραματίστηκε ο Παλαμάς έχουμε στο διθέσιο σχολείο Μελισσίου Σικυωνίας.
Εδώ, δύο φωτισμένοι δάσκαλοι, ο Γεώργιος Παπαγεωργίου και η Πηνελόπη Παπαγεωργίου, δημιουργούν ένα καλό “λαϊκό σχολείο” σύμφωνα με τήν έκθεση τού επιθεωρητή Β.Γ.Παπαγεωργίου (Εκπαιδευτικά Χρονικά, Φεβρουάριος 1933).
Καί οι τρείς παρότι συνεπώνυμοι, δεν έχουν συγγενική σχέση.
Ένα σχολείο τής φύσης, πού λειτουργεί έναν μικρό συνεταιρισμό, καλλιεργεί τη γη και με τά έσοδα εμπλουτίζει το σχολείο με βιβλία, εικόνες κτλ. Ακόμη αγοράζει κινηματογράφο καί οργανώνει προβολές όχι μόνο για τούς μαθητές αλλά και τούς κατοίκους τών γύρω χωριών!
Η έκθεση περιγράφει επίσης τα εξής:
η δασκάλα διδάσκει επιτυχώς εργόχειρα, κεντήματα, ως καί ραπτική, το σχολείο έχει εφοδιαστεί με ραπτομηχανή. Ο δάσκαλος έχοντας μετεκπαιδευτεί στο “Γεωργικόν Φροντιστήριον” ασχολείται με το σχολικό κήπο καί τά μαθήματα γεωργίας τών μαθητών του, οι οποίοι παράγουν σπόρους και πουλώντας τους στούς αγρότες τής περιοχής, εξασφαλίζουν μέχρι και 10.000 δραχμές το χρόνο.
Με τα χρήματα αυτά, αγοράζουν εργαλεία για το κήπο, εμπλουτίζουν τη βιβλιοθήκη, προμηθεύονται γραφική ύλη, ως και #κινηματογράφο!
(το καλοκαίρι οργανώνονται θεατρικές παραστάσεις καί με σύνολο εσόδων 2772,5 δραχμές, αγοράζεται ένας κινηματογραφικός προβολεύς, ταινίες, όπου αφού προβάλλονται στούς μαθητές ταινίες όπως “ο Σαρλώ δεν έχει τύχη”)
Το καλοκαίρι προβάλλονται και στούς χωρικούς με ένα μικρό αντίτιμο καί με τα κέρδη αγοράζουν νέες ταινίες.
Άρχισαν να έρχονται για τον κινηματογράφο μαθητές και άλλων σχολείων αλλά καί κάτοικοι τών γύρω χωριών.
Γ)
Έγιναν πολλά σε αυτό το σχολείο. Οι αγρότες άρχισαν να συμβουλεύονται τούς μαθητές γιά μπολιάσματα, φυτεύσεις, κλαδέματα, λιπάνσεις….
Ένα καθαρά #Λαϊκό_Σχολείο!
* από το “Εκπαιδευτικόν Χρονικόν” μηνός Φεβρουαρίου τού 1933 (έκδοση της Ακαδημίας Αθηνών)
* * από τις εκδόσεις “Εκπαιδευτικά Κείμενα”
καί το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας
*Συγκέντρωση στοιχείων από Ακαδημία Αθηνών και μια έκδοση της Επιθεώρησης Εκπαίδευσης