
Ένα πραγματικά φανταστικό πιάτο για το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι – του Γιάννη Σιώκου
- January 4, 2025
- Posted in ΕΓΡΑΨΑΝ
Παραμονές Πρωτοχρονιάς, βγήκα στη λαϊκή αγορά της περιοχής, ( για κανά πράσο, κανά μπρόκολο, καμιά λαχανίδα, καμιά θρουμπίτσα , τέτοια, δηλαδή… ) φανερά επηρεασμένος από την τηλεόραση για την αγοραστική δυνατότητα των Ελλήνων.
Βέβαια, έχω «ίδιαν πείραν» , που λένε, για την ακρίβεια και την οικονομική δυσπραγία του κοσμάκη, αλλά – αναρωτιέμαι – μήπως βλέπω την κατάσταση από λάθος πλευρά; Μήπως είμαι κι εγώ ένα από τα θύματα της αντιπολιτευτικής προπαγάνδας, που όλα τα βλέπει μαύρα και συνεχώς ενσπείρει ειδήσεις κακόβουλες; «Δέκα τοις εκατό πάνω το φετινό γιορτινό τραπέζι» , το ένα κανάλι, «Για βασιλιάδες η βασιλόπιτα», το άλλο , «Στα ύψη η γαλοπούλα» οι εφημερίδες, ε, άνθρωπος είμαι, το πίστεψα!
Η επίσκεψή μου, ωστόσο, στη λαϊκή , με οδήγησε στην αλήθεια. Όλα ήταν τόσο φθηνά που πολλοί πάγκοι είχαν αδειάσει από νωρίς. Σε πολλές περιπτώσεις, δημιουργήθηκαν και μικροεπεισόδια για την έλλειψη βασικών προϊόντων. Μπροστά μου, μάλιστα, ένας χαμηλοσυνταξιούχος, εξαγριωμένος από την έλλειψη αυτή, που λίγο έλλειψε ν΄ αναποδογυρίσει τον πάγκο ενός φτωχού, πλην τιμίου λαϊκατζή.
« Δεν πάει άλλο!», φώναξε ο συνταξιούχος, κραδαίνοντας τη μαγκούρα του στον αέρα»
«Τι έγινε, άνθρωπέ μου;» τον ρώτησα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να προφυλάξω ένα μαρούλι από την οργή και την ορμή της μαγκούρας.
«Γιατί δεν πάει άλλο;»
« Γιατί κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Έχω γυρίσει όλη τη λαϊκή και δεν μπορώ να βρω λίγες τρούφες… Κι άντε να μην αγοράσω τρούφες, έλα όμως που δεν υπάρχει ούτε φινόκιο!
«Χρειάζεται και φινόκιο;» ρώτησα με συστολή τον εξαγριωμένο συνταξιούχο.
«Απαραίτητο, για ένα αξιοπρεπές πιάτο με σολομό πιπεράτο!»
« Άλλη λύση δεν υπάρχει;»
«Από λύσεις άλλο τίποτα! Όλα τα δείχνει η τηλεόραση . Μα, που ζεις εσύ χριστιανέ μου; Δεν βλέπεις Οpen kitchen, Kitchen Lab, Master Chef, Akis Foood, Γειτονιές στο Πιάτο;»
« Τι είναι πάλι αυτές;»
« Εκπομπές μαγειρικής, κύριε! Τόσο άσχετος είστε; Αν δεν ξέρετε αυτές τις εκπομπές είναι σαν μην ξέρετε τον Πετρετζίκη, τον Βαγγέλη Δρίσκα, τον Ανδρέα Λαγό, τη Ντίνα Νικολάου, την Αργυρώ Μπαρμπαρίγου, την Ελένη Ψυχούλη…»
« Είναι ντροπή που αν δεν τους ξέρω;»
«Ντροπή και αίσχος, κύριε! Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μας δίνουν φοβερές ιδέες για το τραπέζι, αλλά τι να σου κάνουν οι ιδέες, όταν η αγορά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη ζήτηση, του απλού καταναλωτή; Τι να σου κάνει μια ωραία ιδέα όταν στη λαϊκή της γειτονιάς σου δε βρίσκεις ούτε κεδροκούκουτσο Λιβάνου;»
«Tι είναι, πάλι, αυτό;» ρώτησα για μια ακόμα φορά με αφέλεια.»
« Καλά, δε γνωρίζεις τη σάλτσα κεδροκούκουτσου; Απορώ, πώς εσείς στο σπίτι σας τρώτε το ελάφι!
Νιώθοντας πραγματικά ντροπή που δε γνώριζα πώς τρώγεται ένα ελάφι κατέβασα το κεφάλι και ξαναρώτησα τον συνταξιούχο.
«Απ’ ό,τι καταλαβαίνω μαύρη πρωτοχρονιά θα περάσετε. Τελικά, αν δε βρείτε κεδροκούκουτσο, με τι θα τη βγάλετε;»
«Ούτε που θέλω να το σκέπτομαι! Εν εσχάτη ανάγκη θα καταφύγουμε σε κάτι άλλο πραγματικά εκπληκτικό, φανταστικό, θα έλεγα…»
«Δηλαδή, δηλαδή;»
« Εμείς στο σπίτι το ονομάζουμε “Στέμμα Θαλασσινών με Φύλλα Χρυσού και Κρέμα Σαμπάνιας!”.
” Άλλο και τούτο!”
“Σίγουρα είναι το κάτι άλλο ετούτο το πιάτο. Κατ’ αρχήν, ξεκινάμε με τον βασιλιά της θάλασσας, τον αστακό. Όχι έναν οποιονδήποτε αστακό, μα εκείνον που συλλέγουν από τα παγωμένα νερά της Βρετάνης. Τον κόβουμε προσεκτικά, σαν να σμιλεύουμε ένα γλυπτό, και γεμίζουμε την ουρά του με μια μους φτιαγμένη από καραβίδες, σολομό και μικρές σταγόνες από μαύρο χαβιάρι. Όλα αυτά, βέβαια, αναμεμειγμένα με κρέμα φρέσκιας τρούφας και αρωματισμένα με ένα άγγιγμα κονιάκ.”
Έμεινα άφωνος
«Όλα αυτά;» ρώτησα έκπληκτος.
«Όχι και πολλά. Χρειάζονται κι άλλα .Δίπλα του, στη συνέχεια, σερβίρουμε μια αψίδα από στρείδια, μαριναρισμένα σε χυμό από γιαπωνέζικο γιουζού και διακοσμημένα με λεπτές νιφάδες βρώσιμου χρυσού, σαν να καλωσορίζουμε τη λάμψη του νέου χρόνου. Το πιάτο το ολοκληρώνουμε με έναν πύργο από μύδια, καραμελωμένα σε βούτυρο σαμπάνιας!
«Εξαίσιο!» αναφώνησα.
«Το πιο εξαίσιο έρχεται με τη σάλτσα· μια βελούδινη κρέμα σαμπάνιας, φτιαγμένη από την πιο εκλεκτή Dom Pérignon, ραφιναρισμένη με φρέσκο βούτυρο και λίγη γαλλική βανίλια, έτσι για να προσδώσει αυτή τη λεπτή γλυκιά ισορροπία που απαιτεί η περίσταση»
«Ω, αυτό θα πει απογείωση» μονολόγησα, αλλά ο συνταξιούχος σαν να άκουσε τον θαυμασμό μου, μου είπε στ’ αυτί
« Η απογείωση έρχεται στο σερβίρισμα. Το πιάτο, φίλε μου, σερβίρεται σε μια πιατέλα από καθρέφτη, ώστε κάθε γωνιά του να πολλαπλασιάζεται στη λάμψη της!»
Δεν άντεξα και τον ρώτησα
” Φτιάχνετε σπίτι σας αυτό το πιάτο;”
” Ε, όχι και στο σπίτι μας. Στην τηλεόραση, το φτιάχνει ο Πετρετζίκης!
Άλλωστε, σας το είπα. Μιλάμε για πιάτο πραγματικά φανταστικό!”
Γιάννης Σώκος
Καλή χρονιά.
Σημείωση: Το χρονογράφημα – με κάποιες αλλαγές σήμερα – δημοσιεύτηκε την πρωτοχρονιά του 2011 στην εφημερίδα “ΤΟ ΠΑΡΟΝ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ”, και συγκεκριμένα στη μόνιμη στήλη που διατηρούσα για χρόνια “Ωσεί Παρόν”.
Όσοι το διαβάσουν θα συμφωνήσουν ότι “οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλά η φτώχεια μένει”.
πηγήfb